ႏွလုံးသားအာဟာရအတြက္
ဓမၼေဆးကို တုိက္ေကၽႊးေတာ္မူေသာ
အရွင္ျမတ္ဘုရား ...
အရွင္ဘုရားအား
၀ိသာခါနကၡတ္ ယွဥ္စပ္ေသာ
ဤေန႔ျမတ္၌
ရင္ထဲတြင္ အစဥ္အၿမဲျဖစ္ေပၚေနေသာ
အသခၤါရိက သမာဆႏၵတုိ႔ျဖင့္
႐ုိေသတုပ္၀ပ္ ရွိခုိးအပ္ပါသည္ဘုရား
အရွင္ဘုရား ရြာသြန္းေပးခဲ့ေသာ
ေအးခ်မ္းလတ္ဆတ္ ဓမၼမိုးစက္တို႔သည္
ကြ်ႏု္ပ္တို႔၏ အားမာန္မ်ားျဖင့္စြက္ကာ
ေခာတ္အဆက္ဆက္ သြန္းၿဖိဳးအပ္ပါသည္ဘုရား
အရွင္ဘုရားရဲ႕ ဓမၼစည္ႀကီးဟာ
ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ ႏွလုံးသားကို
ႏူးညံ့၊ ျဖဴစင္၊ ရဲ၀ံ့ေစတယ္
ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းဆိုတဲ့ စစ္ခင္းမႈၾကားကို
တိုး၀င္ရွင္သန္ေစတယ္
အမွန္တရားအတြက္ ဆင္ႏႊဲရတဲ့
ႏွလုံးသားတုိက္ပဲြမွာ
ခြန္အားေတြကို တုိးပြားေစတယ္
ေသြး၊ ေခြ်းတုိ႔ က်႐ႈံးသည့္တုိင္
ေအာင္ပြဲကို ဆင္ႏိုင္ေစတယ္
စိတ္ဓာတ္အားအင္ေတြကုန္ခမ္း
ေမာဟိုက္ပင္ပမ္းတဲ့အခါ
ညႇဳိးႏြမ္းအားငယ္ေနတဲ့ ႏွလုံးသားကို
ညအေမွာင္ပန္း လေရာင္ဆမ္းသလုိ
ပြင့္လန္း ေမႊးပ်ံ႕ေစတယ္
အရွင္သည္
ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔အတြက္ ဘ၀တန္ေဆာင္
အလင္းေရာင္ ျဖစ္ေပသည္တကား။ ။
(ဗုဒၶေန႔တြင္ ဤကဗ်ာျဖင့္ ျမတ္ဗုဒၶအား ဒုတိယအႀကိမ္ ပူေဇာ္ပါ၏။)
Friday, May 28, 2010
ျမတ္ဗုဒၶသို႔…
Posted by Myo Chit Thwe at 5/28/2010 02:55:00 PM 0 comments
Labels: ကဗ်ာ
Sunday, May 23, 2010
ကာရံမဲ့ ဘ၀မ်ား
အဲဒီဘ၀ေလးေတြအတြက္ နာက်င္စြာေၾကကြဲတတ္ဖို႔
ခံစားခ်က္မ်က္ရည္ေတြ မကုန္မခမ္းႏိုင္ေအာင္ရွိတယ္
ညာေျခတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ညာလက္တစ္ဖက္ဟာ
ဘီးေလးလုံးကတဲ့ယာဥ္ေပၚမွာ တြဲခ်ိတ္လို႔
ေက်းဇူးရွင္ကို ကြ်မ္းက်င္စြာပိုက္ထားတဲ့
ဘယ္လက္တစ္ဖက္နဲ႔အတူ ဘယ္ေျခတစ္ေခ်ာင္းဟာ
ေထာက္တည္ရာမဲ့ ေလထဲမွာ ၀ဲလို႔
ဘယ္ေလာက္စည္းခ်က္မွန္တဲ့
ပရန္းပတာ ဆန္မႈလဲ။
၀မ္းေရးဆိုတဲ့ ပန္းတိုင္တစ္ခုတည္းအတြက္
အသက္ကို တစ္ျခမ္းစေတးလို႔
ကဗ်ာမဆန္တဲ့ အဲဒီဘ၀ေလးေတြထဲကို
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ဆန္ဆန္ေတာင္
တိုး၀င္႐ုန္းကန္ ရွင္သန္ခဲ့ဖူးတယ္
ပန္းတုိင္ကိုေရာက္ဖို႔ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ်
ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ္ဆိုတာေတာ့ မသိခဲ့ဘူး
ဖန္၀ါ၀ါေနလုံးကို ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ေခါင္းေပၚမွာ
ခပ္ေစာင္းေစာင္းတင္ထားတဲ့ အခ်ိန္ထိေတာင္
မဲေမွာင္ေမွာင္ခြက္တစ္လုံးက လက္ထဲရွိေနတုန္း
ပန္းတိုင္အတြက္ ရိကၡာဆိုတာဟာ
အဲဒီအခ်ိန္အထိ မစုံၾကေသးဘူး
အဲဒီအခ်ိန္က ငါတို႔နားမလည္ေသးတဲ့
သိကၡာဆိုတာေတာ့ ကုန္လုေနခဲ့ေပါ့။
တကယ္ေတာ့
မီးေလာင္ျပင္လို ပူေလာင္ၾကမ္းတမ္းတဲ့
ဘ၀ခရီးလမ္းထဲကေန သိကၡာေတြကိုသယ္ထုတ္ဖို႔
ငါတို႔မွာ အေတာင္ေတြမွ မစုံၾကေသးပဲ
သိမ္ေမြ႕ႏုနယ္မႈေတြ ခ်မ္းသာသမွ်
ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းမႈေတြ ၾကြယ္၀ေနခဲ့ၾကတယ္
ဘယ္ေလာက္လွပတဲ့ ပဋိပကၡေလးလဲ
ေလာကဓံကို ရယ္သြမ္းေသြးဖို႔ေတာ့
ငါတို႔ မရင့္က်က္ခဲ့ၾကေသးဘူး။
တစ္ခါတစ္ရံ
မျမင္ရတဲ့ သစၥာတရားတို႔ကမ်ား
လက္တြဲကာထူ ေဖးကူေလၾကသလား
လုိအပ္ျခင္းေတြ ေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ့ငါတို႔ကို
က႐ုဏာေတြနဲ႔ေပြ႔ဖက္လို႔ ၿငိႇမ္းသက္ေပးလုိက္ၾကရဲ႕
အေရးမႀကီးေပမယ့္ လိုအပ္ေနတဲ့ပန္းတိုင္အတုဟာ
အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာေတာ့
မသိစိတ္ထဲမွာ ေခတၱအနားယူေနေလရဲ႕
ေလာက႐ုိးရာ ပန္းတိုင္သြားလမ္းက်ဥ္းေလးဟာ
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဟန္ေဆာင္ျခင္းေတြနဲ႔
ေခ်ာေမြ႔ေျပဆင္းလို႔ေပါ့။ ။
Posted by Myo Chit Thwe at 5/23/2010 01:14:00 PM 0 comments
Labels: ကဗ်ာ