ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္၊ ေအာက္(စ္)ဖို႔ တကၠသိုလ္၊ ကိန္းဘရစ္(ခ်္) တကၠသိုလ္ အစရွိေသာတကၠသိုလ္ တို႔သည္ ကမၻာ့ထိပ္တန္းတကၠသိုလ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ မသိေသာေက်ာင္းသား မရွိသလို မတက္ခ်င္သေသာေက်ာင္းသာလည္း မရွိသေလာက္ပင္။ ယခုေဖာ္ျပလတၱံ႔ေသာ ကၽႊႏ္ုပ္တုိ႔ တက္ေရာက္သင္ၾကားရာ UK တကၠသိုလ္သည္လည္း ကမၻာ့ ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္ ေလာကတြင္ ထိပ္တန္းတကၠသိုလ္ တစ္ခုျဖစ္ေပသည္။ ဟားဗတ္၊ ေအာက္(စ္)ဖုိ႔ စေသာ နာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္ တုိ႔သည္ အေနာက္ကမၻာတြင္ တည္ရွိ၏။ University of Kelaniya ၏အတုိေကာက္ျဖစ္ေသာ ကၽႊႏ္ုပ္တို႔၏ UK တကၠသုိလ္မွာ အေနာက္အာရွတြင္ တည္ရွိကာ အထက္ပါကမၻာေက်ာ္တကၠသိုလ္မ်ားနည္းတူ ကမၻာ့အဆင့္ ျမင့္ပညာအခ်ိဳ႕ကို တက္ေရာက္သင္ၾကားႏုိင္ေပသည္။ အဆိုပါ UK တကၠသိုလ္သည္ လကၤာဒီပဟု ခ်စ္စႏိုးႏွင့္ ေခၚေ၀ၚေသာ သီရိလကၤာ ကၽႊန္းႏိုင္ငံတြင္တည္ရွိသည္။
အကၽႊႏ္ုပ္သည္ အဆိုပါ UK တကၠသိုလ္၏ အခြဲျဖစ္ေသာ Post graduate institute of Buddhist studies တြင္ ဗုဒၶအေတြးအေခၚပညာ၊ လူမႈေရးဆိုင္ရာ ဗုဒၶဘာသာ၊ စီးပြားေရး အေတြးအေခၚမ်ားကို ဗုဒၶဘာသာ ရႈေထာင့္မွ ေလ့လာေသာပညာ စေသာ ဗုဒၶဘာသာ ဆုိင္ရာ ေခတ္မီအဆင့္ျမင့္ ပညာရပ္မ်ားကို သင္ယူဆည္းပူးေနေသာ ေက်ာင္းသားရဟန္းေတာ္တစ္ပါးျဖစ္ေပသည္။ ဤတကၠသိုလ္သုိ႔ တက္ေရာက္ခြင့္ရရန္ အကၽႊႏ္ုပ္အိပ္မက္မွ်ပင္ မမက္ဖူးပါ။ တုိက္အုပ္ဆရာေတာ္ ဆရာသမားက မိမိတကၠသုိလ္ ပထမႏွစ္ေလာက္ကတည္းက မင္းတကၠသိုလ္ ဘယ္ႏွစ္ေရာက္ၿပီလည္း တစ္ႏွစ္တစ္တန္း ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ မင္းဒီကဘြဲ႕ရရင္ ႏိုင္ငံျခားသြားၿပီးပညာဆက္သင္ရမယ္ဟု မၾကာခဏေျပာေလ့ရွိခဲ့၏။ ကၽႊႏု္ပ္ေပ်ာ္ပါသည္၊ ဘြဲ႕ရလွ်င္ႏိုင္ငံျခားသြားရမည္ ဟူေသာအသိေၾကာင့္ မဟုတ္၊ အလြန္တရာ အလုပ္ရႈပ္၍ ဂုဏ္ရွိလွေသာတုိက္အုပ္ဆရာေတာ္ တစ္ပါးက အကၽႊႏ္ုပ္လုိ ငေမ်ာက္ငေခ်ာက္ စာသင္သားတစ္ေယာက္ကို အဖက္လုပ္၍စကားေျပာေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ လုပ္စရာသာမ်ားေသာ ဆရာေတာ္မွာ ကၽႊႏ္ုပ္ႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ေျပာစရာစကားမရွိေသာေၾကာင့္ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာလုိက္ျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု စိတ္ထဲတြင္ေအာက္ေမ့ထားခဲ့၏။ အကၽႊႏု္ပ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း မိမိကုိယ္မိမိ ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ဟူေသာ စကားလုံးကို ၾကားဖူးရုံေလာက္သာ ထိုက္တန္သည္ဟု ခံယူထားခဲ့သည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ တတိယႏွစ္ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုခ်ိန္ထိေအာင္ တုိင္ခဲ့ေလသည္။ စာေမးပြဲေျဖဆိုအၿပီး ေအာင္စာရင္း မထြက္ခင္စပ္ၾကား တစ္ေန႔တြင္ ဆရာသမားက မိမိအားေခၚ၍ မင္းတကၠသိုလ္ဘယ္ႏွစ္ေရာက္ၿပီလဲ ဟုေမးျပန္ေလသည္။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေျဖၿပီးပါၿပီဘုရား ဟု မိမိက ျပန္လည္ေလွ်ာက္ၾကားေသာအခါတြင္ ေအာ္… ေအး ဟူေသာ မေလးနက္သည့္ တုံ႔ျပန္ခ်က္တစ္ခုသာ ရရွိခဲ့ေလသည္။ မထင္မွတ္ေသာ တစ္ေန႔တြင္မူ မစားသဖူး ဆရာေတာ္ႏွင့္အတူ ေန႔ဆြမ္းစားရင္း ဆရာေတာ္က ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္လုပ္ထားႏွင့္ရန္ မိမိအားမိန္႔မွာေလ၏။ အိပ္မက္ေတြတကယ္ျဖစ္လာၿပီဟု မဆိုႏိုင္သည့္တုိင္ မက္ခ်င္ခဲ့ေသာအိပ္မက္မ်ား မမက္ခင္ပင္ တကယ္ျဖစ္လာၿပီဟု ေရးေရးမွ်ဆိုႏုိင္ေပမည္။ ႏိုင္ငံျခားပညာသင္ သြားျခင္း၏ဒုကၡအစ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေလ်ာက္ျခင္းကဟု ဆုိလွ်င္ ရႏုိင္လိမ့္မည္ထင္သည္။ မနလ ရုံးသည္ ရန္ကုန္တြင္ ရွိသည္ဟုသိသည့္တိုင္ မည္သည့္ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ရွိသည္ဟုမသိ။ ထုိ႔ျပင္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေလွ်ာက္ထားရန္အတြက္ မည္သည့္စာရြက္စာတမ္းမ်ားလုိအပ္သည္၊ ရုံးသုိ႔ မည္သုိ႔မည္ပုံ၀င္ရမည္ စသည္တို႔ကို မသိသည့္အတြက္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေလွ်ာက္ဖို႔အေရး စိတ္ေလးေနရျပန္သည္။ ရုံးသုိ႔ေရာက္လွ်င္ လုိအပ္သည္မ်ားကို ေမး၍ေလွ်ာက္လွ်င္ ရႏိုင္ေသာ္ျငားလည္း ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ႏွင့္ ပက္သက္၍ မိမိရရွိထားေသာ တစြန္းတစ ဗဟုသုတအရ ကိုယ္တိုင္၀င္ေလွ်ာက္လွ်င္ ရႏိုင္ရန္မလြယ္ကူဟု သိရွိထားေလသည္။ ေနာက္တြင္မွ မိမိရရွိထားေသာ ထုိတန္ဘိုးႀကီးဗဟုသုတသည္ မနလ ပြဲစားမ်ားထံမွ ေပါက္ဖြားလာသည္ကုိ သေဘာေပါက္မိေလ၏။ ဟုတ္ေပသည္၊ မိမိကုိယ္တုိင္လုပ္လွ်င္ က်ပ္တစ္ေသာင္းခြဲခန္႔သာ ကုန္က်၍ ပြဲစားမ်ားႏွင့္လုပ္လွ်င္ တစ္သိန္းခန္႔ကုန္က်ေသာေၾကာင့္ တန္ဖုိးႀကီးလွေပ၏။ သို႔ႏွင့္ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ျဖည့္ရန္ ပုံစံမ်ားကို ၀ယ္ယူ၍ ပုံစံပါလုိအပ္ေသာ စာရြက္စာတန္းမ်ားကို ရရွိရန္ ရက္ကြက္အဆင့္ရုံး၊ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ရုံး၊ တုိင္းအဆင့္ရုံး၊ သာသနာေရးရုံး၊ ပညာေရးရုံး၊ ရဲစခန္း အစရွိေသာ ရုံးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကို သကၤန္းႀကီး တရုံးရုံးႏွင့္ သြားေရာက္ရသည္မွာ လြန္စြာမွပင္စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ရဟန္းျဖစ္ေသာၾကာင့္ ဦးစားေပးေနရာရ၍ ေတာ္ေပေသးသည္။ ဤသည္မွာ မနလ လက္မွတ္ေလွ်ာက္ရန္အတြက္သာ သြားရေသာရုံးမ်ားျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံျခားရွိ တကၠသိုလ္တစ္ခုသို႔ တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားရန္အတြက္ သြားရေသာရုံးမ်ားလည္း တစ္သီးတစ္ျခားႏွင့္ ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြားရွိေနေပေသးသည္။ ႏုိင္ငံျခားပညာသင္သြားရျခင္း၏ ဒုကၡမ်ားမွာ မေထာင္းတာလွေခ်။ ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္တစ္လခန္႔အၾကာတြင္ မိမိတုိ႔၏ႏိုင္ငံကူးလက္ မွတ္မ်ားက်လာေလေတာ့သည္။ ပထမတစ္လိႈင္းမွ မၿငိမ္ေသး ေနာက္ထပ္တစ္လိႈင္း ထပ္ဆင့္လာသည္မွာ ဆုိင္ရာ (သီရိလကၤာ) ႏုိင္ငံမွ ႏိုင္ငံအတြင္း၀င္ရာက္ခြင့္ ဗီဇာရရွိေရးပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒဂုံၿမိဳ႕နယ္၊ ေတာ္၀င္လမ္းရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံဆုိင္ရာ သီရိလကၤာသံရုံးသုိ႔ ဒုတိယေရလိႈင္းဟူေသာအမွတ္ျဖင့္ စက္ကုန္ဖြင့္၍လႊင့္ရျပန္သည္။ ဟုိစာရြက္စာတန္းလုိ၊ သည္စာရြက္စာတန္းလုိျဖင့္ တစ္ပတ္ခန္႔မွ်ေခ်ာင္းေပါက္ေအာင္ သြားၿပီးကာမွ ျပည္၀င္ခြင့္ဗီဇာကို ပီဇာစားရသလို ၿမိန္ၿမိန္ႀကီးရရွိေလ၏။ ဤသို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ရုံးဌာနေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကို သြားေရာက္ၿပီးကာမွ သီရလကၤာႏိုင္ငံ UK တကၠသုိလ္ ပညာေတာ္သင္ ေျခလွမ္းကို လြတ္လပ္ရင္ခုန္စြာ လွမ္းျဖစ္ေတာ့သည္။
ကၽႊႏု္ပ္ကဲ့သုိ႔ေသာ ငတိတစ္ေယာက္အဖုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ သီရိလကၤာ ႏိုင္ငံအၾကား ေနာက္ထပ္ရင္ခုန္စရာ အသစ္မ်ားက်န္ေနေသးသည္ဟုဆုိလွ်င္ အံ့ၾသစရာေကာင္းမည္မထင္။ မွန္ေပသည္၊ ေကာင္းကင္ေပၚတြင္သာ အမွန္တကယ္ျမင္ဖူးေသာ ေလယာဥ္ကို လက္ေတြ႔က်က်စီးရေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အသစ္အဆန္းျဖစ္သျဖင့္ ရင္ခုန္ေနမိပါသည္။ သိပၸံေမာင္၀ (ဦးစိန္တင္) အဂၤလန္ႏိုင္ငံ ေအာက္(စ္)ဖုိ႔ တကၠသိုလ္သို႔ ပညာသင္သြားခဲ့စဥ္က ခရီးသည္တင္ေလယာဥ္မေပၚေသးေသာေၾကာင့္ မီးသေဘၤာျဖင့္သြားရ၏။ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ကမၻာေက်ာ္ ေအာက္(စ္)ဖို႔တကၠသုိလ္သို႔ တက္ရမည့္အေရးအတြက္ေရာ မီးသေဘၤာစီးရမည့္အတြက္ေရာ ရင္ခုန္ေနဟန္မတူ။ ထိုစဥ္အခါက သူသည္ မီးသေဘၤာလည္းစီးဖူးသလို ေအာက္(စ္)ဖို႔တကၠသိုလ္ေအာက္ မ်ားစြာမနိမ့္ေသာတကၠသိုလ္သို႔ တက္ဖူးေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ျမန္မာ့ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းမွခြာစဥ္ သူ႔တြင္ျဖစ္ေနေသာစိတ္အစဥ္မွာ သေဘၤာဆိပ္သို႔ ပုိ႔ေဆာင္ႏုတ္ဆက္ေသာ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြမ်ားကို လြမ္းဆြတ္သတိရျခင္းႏွင့္ အမိျမန္မာေျမကို လြမ္းေမာတသျခင္းစေသာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္သည့္ ပူေဆြးေသာကမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ထိုေသာကမ်ားကိုပင္ အားက်မိေတာ့၏။ သူ ေအာက္(စ္)ဖို႔သုိ႔ သြားေရာက္စဥ္က ေက်ာင္းသားအေဖာ္ ရွစ္ေယာက္မွ်ပါ၀င္ေလသည္။ သုိ႔တုိင္သူ႔တြင္ ၀မ္းနည္းအားငယ္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေနေသးသည္။ အကၽႊႏ္ုပ္တြင္ေတာ့ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္သည့္ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြမ်ားလည္းမရွိ ခရီးသြားေဖာ္လည္း တစ္ေယာက္သာလွ်င္ရွိသည့္တုိင္ သူ႔လို လြမ္းေမာတသ စိတ္အားငယ္ရျခင္းမ်ားမျဖစ္ဘဲ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးျခင္းစေသာ ကေလးကလားစိတ္မ်ားသာ ျဖစ္ေနရေလသည္။ (ေၾသာ္… ဘ၀အေျခမွ မျမင့္ခဲ့ဘဲကိုး)။ ေလယာဥ္ေပၚတက္ခါနီး ထုိင္ခုံနံပါတ္မ်ား ရေသာအခါတြင္လည္း ခရီးသြားတုိင္းကၽႊႏု္ပ္က အျမဲဦးစားေပးေသာ သူယ္ခ်င္းကို ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါေလယာဥ္ျပဴတင္းေပါက္ေဘးက်လွ်င္ ဦးစားမေပးေတာ့ဟု ေတးမွတ္ေမွ်ာ္လင့္လွ်က္ သူငယ္ခ်င္းအား ေလယာဥ္လက္မွတ္တြင္ပါေသာ ခုံနံပါတ္အတိုင္းသာထိုင္ရန္ ကေလးကလားစကားကို အေလးထားေျပာမိခဲ့ေသး၏။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း ေလယာဥ္ျပဴတင္းေပါက္မွ ေျမျပင္႐ႈခင္းမ်ားကို တ၀ႀကီး႐ႈစားခြင့္ရခဲ့၏။
ျမန္မာျပည္မွ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔ တုိက္ရိုက္ေလေၾကာင္းလုိင္း မရွိေသာေၾကာင့္ ထုိင္းမွတဆင့္သြားရ၏။ ရန္ကုန္မွ ဘန္ေကာက္၊ ဘန္ေကာက္မွ ကိုလံဘုိျဖစ္၏။ နံနက္ ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာေလဆိပ္မွ ထုိင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕သို႔ ေလယာဥ္စတင္ထြက္ခြာသည္။ ဘန္ေကာက္မွ ကိုလံဘုိသို႔ ည(၁၀)တြင္မွ ေလယာဥ္ထြက္ မည္ျဖစ္သည္။ ထုိေၾကာင့္ ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔မွာ (၁၀) နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ထဲတြင္ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈရန္ အခ်ိန္ရမည္ျဖစ္သည္။ ေန႔ဆြမ္းကို ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ေလယာဥ္မယ္မ်ားက တရိုတေသဆပ္ကပ္သည္။ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးမႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာစိတ္ထဲတြင္ စားခ်င္စိတ္အတြက္ ေနရာလြတ္မရွိေတာ့။ သုိ႔ေသာ္အစားအေသာက္မ်ားမွာ အသစ္အဆန္းမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေတာ့ တုိ႔ၾကည့္မိေသး၏။ သုိ႔ႏွင့္ နံနက္ ၁၁ နာရီခန္႔တြင္ ထုိင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရွိ အာရွအႀကီးဆုံးေလဆိပ္ႀကီးဟုဆိုေသာ သု၀ဏၰဘူမိ ေလဆိပ္ႀကီးသို႔ ေရာက္ရွိေလ၏။ ေလဆိပ္ႀကီးေပၚသို႔ ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ မည္သည့္ ေနရာတြင္ ေျခလွမ္းမ်ား အဆုံးသတ္ရမည္ကိုမသိေလာက္ေအာင္ ေလဆိပ္ႀကီးမွာ အလြန္တရာႀကီးမားခမ္းနား၍ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းမႈရွိလွေလသည္။ ေလဆိပ္ႀကီး၏ ေျမညီထပ္လား၊ ပထမထပ္လား၊ ဒုတိယထပ္လား မည္သည့္အထပ္မွန္း မသိေသာ ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔စတင္ေျခခ်ရာ အထပ္တြင္ လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈၾကၿပီးေနာက္ ဒုတိယထပ္ဟု ကၽႊႏ္ုပ္စိတ္ထဲတြင္ သတ္မွတ္လုိက္ ေသာအထပ္သုိ႔ လွည့္ၾကျပန္ေလသည္။ အမွန္တကယ္တမ္း၀န္ခံရလွ်င္ အႏွီေလဆိပ္ႀကီး ဘယ္ႏွထပ္ရွိသည္ကို ကၽႊႏ္ုပ္မသိပါ။ အဆိုပါ ဒုတိယထပ္တြင္ စတိုးဆိုင္မ်ား၊ စားေသာက္ဆုိင္မ်ား၊ အေရာင္းျပခန္းမ်ားျဖင့္ လူေတာ္ေတာ္စည္ကားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တခ်ိဳ႕က အသစ္ဖြင့္လွစ္ထားေသာ အာရွအႀကီးဆုံးေလဆိပ္ႀကီးတြင္ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရိုက္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က တြန္းလွည္းေပၚတြင္ မိမိတို႔၏ လက္ဆြဲအိတ္မ်ားကို တင္၍လွည့္လည္ သြားလာေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က အေရာင္းျပခန္းမ်ားတြင္၊ တခ်ိဳ႕က စားေသာက္ဆိုင္ အေအးဆိုင္မ်ားတြင္ တခ်ိဳ႕က…။ ငယ္စဥ္ကရ႐ွိခဲ့ေသာ အကင္းမေသေသးသည့္ အထီးက်န္ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္ မည္သူႏွင့္ ယွဥ္ယွဥ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အာဖရိကလူ႐ုိင္းတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ အၿမဲႏွိမ့္ခ်သတ္မွတ္ထားေသာ ကၽႊႏ္ုပ္အဖုိ႔ ထိုလူမ်ားကို ၾကည့္ကာ ေၾသာ္… သူတို႔လည္း ငါလိုလူသားေတြပါပဲလားဟူ၍ အားတက္သေရာ ေတြးမိေလ၏။ ထုိအေတြးမ်ိဳး ကၽႊႏ္ုပ္၏စိတ္ႏွလုံး၀ယ္ ထာ၀ရကိန္းေအာင္းေနေစရန္လည္း အံခဲဆုေတာင္းမိေသး၏။
ထူးျခားေသာျမင္ကြင္းတစ္ခုအျဖစ္ မြတ္စလင္မ်ားအတြက္ ဘုရား၀တ္ျပဳရာေနရာကို အခန္းတစ္ခုဖြဲ႔၍ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တည္ေဆာက္ေပးထားသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ ႐ုတ္တရက္တြင္ အဘယ့္ေၾကာင့္အျခားဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္ ၀တ္ျပဳရာေနရာကို ဤႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္ႀကီးက သတ္မွတ္ေပးမထားသနည္း ဟု မွင္သတ္မိေသး၏။ ထုိ႔ေနာက္တြင္မွ မြတ္စလင္မ်ားသည္ တစ္ေန႔လွ်င္ (၅) ႀကိမ္ မည္သည့္ ေနရာတြင္မဆို အခ်ိန္မွန္ဘုရား၀တ္ျပဳေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိေလ၏။ ကၽႊႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားတြင္ `ႏွလုံးသား၀ယ္ဘုရားတည္` ဟူေသာ စကားလုံးလွလွေလးတစ္လုံးရွိ၏။ အႏွီ မြတ္စလင္ဘာသာ၌ ထုိစကားပုံလွလွ ရွိခ်င္မွရွိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔အားျဖင့္ သူတို႔ႏွလုံးသား၀ယ္ သူတို႔ဘုရားတည္ေနသည္မွာ အတုယူဖြယ္ပင္ေကာင္းလွေတာ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔လည္း ေလဆိပ္ႀကီးေပၚသို႔ ေလွ်ာက္ပတ္သြားရသျဖင့္ ေျခေထာက္မ်ားေညာင္းစျပဳလာေသာေၾကာင့္ ခရီးသည္မ်ားနားခိုရန္ေနရာကို ေလွ်ာက္ပတ္ရွာရျပန္သည္။ အေတာ္အတန္အခ်ိန္ယူ၍ရွာမွ ေလဆိပ္ႀကီး၏ မည္သည့္အရပ္မွန္းမသိေသာ ေခ်ာင္တစ္ေနရာတြင္ သက္ေတာင့္သက္သာ နားေနရန္ေနရာကို ေတြ႔ေလသည္။ ေခ်ာင္ဟုဆုိေသာ္လည္း အပန္းေျဖစရာ အေအးဆုိင္မ်ား၊ လူတစ္ရပ္စာခန္႔ရွိ ေလေအးေပးစက္ႀကီးမ်ား၊ အပ်င္းေျဖစရာ ဗြီဒီယိုျပစက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အေတာ္ပင္က်ယ္၀န္းေလသည္။ ထုိင္စရာထိုင္ခုံမ်ားမွာလည္း ပုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဒီဇိုင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ရွိေသာ ဆုိဖာထုိင္ခုံမ်ားျဖစ္သည္။ လက္ကိုင္အိတ္တစ္လုံးကိုဆြဲ၍ ေလဆိပ္အတြင္း လွည့္လည္သြားလာထားရသျဖင့္ ကိုယ္၊လက္၊ေျခေထာက္မ်ား ေညာင္းညာေနေသာေၾကာင့္ အဆိုပါ ဆိုဖာခုံမ်ားေပၚသို႔ ရုတ္တရက္ ကိုယ္ကို ေျခပစ္လက္ပစ္ ပစ္ခ်လိုက္မိ၏။ ေနာက္မွ ပတ္၀န္းက်င္ကို ခ်က္ျခင္းသတိရ၍ ကိုယ္ကိုျပန္မတ္ကာ လက္ဆြဲအိတ္အတြင္းမွ အဂၤလိပ္မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ကိုထုတ္၍ အိေျႏၵရရဖတ္ေနလိုက္၏။ (၁၀) မ်က္ႏွာခန္႔ ခရီးေပါက္ေသာအခါ ပ်င္းသလိုလိုရွိလာသည္ႏွင့္ သကၤန္း၀တ္ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္မည့္ အပ်င္းေျဖစရာမ်ားကို ထိုင္ရာမွ မထလွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈမိ၏။ မေတြ႔၊ အိေျႏၵရရႏွင့္ ထုိင္၍ၾကည့္ ႐ႈႏိုင္မည့္ LCD တီဗြီႀကီးကလည္း အခ်ိန္မက်ေသး၍ထင္သည္ အလုပ္မလုပ္ေသး။ ခႏၶာကိုယ္ ပင္ပမ္းသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္စျပဳလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သင့္ေတာ္ေသာ ေခ်ာင္တစ္ေနရာကို ႏွစ္ေယာက္သားထပ္၍ရွာၾကျပန္သည္။ သိပ္မၾကာလုိက္ သက္ေတာင့္သက္သာ အိပ္၍ရႏိုင္ေသာ ခုံရွည္ႀကီးမ်ားရွိသည့္ ေခ်ာင္တစ္ေနရာကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိလုိက္ၾက၏။ ထုိေနရာတြင္ ႏိုင္ငံျခားသားလူျဖဴ တစ္ေယာက္သာ ထုိင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ကၽႊႏ္ုပ္လည္း အႏွီပုဂၢိဳလ္ထုိင္ေနသည့္ခုံ၏ စားပြဲတစ္လုံးျခားထားေသာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ခုံရွည္တြင္ ၀င္ထိုင္လုိက္၏။ ဤတြင္ အဆိုပါလူျဖဴမွ ကၽႊႏ္ုပ္တုိ႔အား မသကၤာသလုိလုိ၊ ထူဆန္းသလိုလို ေ၀ခြဲရခက္ေသာ ပုံမွန္မဟုတ္သည့္ အၾကည့္ျဖင့္ မသိမသာ ေစာင္းေျမာင္းၾကည့္လုိက္သည္ကို ကၽႊႏု္ပ္သတိထားမိလုိက္၏။ ကၽႊႏု္ပ္ထုိကဲ့သုိ႔ သတိထားမိသည္ကို သူ သတိထားမိဟန္မတူ၊ မၾကာမၾကာၾကည့္ေသာ ထိုအၾကည့္မ်ိဳးကို သူထံမွ ခဏခဏေတြ႔ရ၏။ ထုိ႔ေနာက္တြင္မွ မိမိ၀တ္ရုံလာေသာ သကၤန္း၏ ေပစုတ္စုတ္အေနအထားျပန္ၾကည့္၍ မသကၤာသလုိ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္ကို သေဘာေပါက္မိေတာ့၏။ ထိုသို႔ေဘာေပါက္မိသည့္အေလ်ာက္ ဘ၀င္က်သည္ႏွင့္ ဆိုဖာခုံရွည္ေပၚသို႔ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ အနားယူလုိက္ေလေတာ့၏။
အိပ္ရာမွႏိုးေသာအခါ နည္းနည္းေတာင္ေမွာင္ခ်င္ေနၿပီ။ ေစာေစာက ႏိုင္ငံျခားသားလည္းမရွိေတာ့၊ သူငယ္ခ်င္းလည္းဘယ္ေရာက္ေနသည္မသိ၊ သူ႔အိတ္ကိုေတာ့ေတြ႔ရ၏။ ခဏအၾကာတြင္ သူငယ္ခ်င္းျပန္ေရာက္လာသည္၊ မိမိတို႔ ထိုင္းေရာက္ေနၿပီဆိုသည့္အေၾကာင္းကို ကိုလံဘုိရွိ မိမိတုိ႔အားလာေရာက္ႀကိဳၾကမည့္ ဦးသုဇယႏွင့္ ဦးသာသနတို႔ထံ ဖုန္းျဖင့္အေၾကာင္းၾကားေနသည္ဆုိ၏။ ထုိ႔ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းက ဆက္၍ ဤႏိုင္ငံမွာ သံဃာတစ္ပါးအေနျဖင့္ ေစ်း၀ယ္ရသည္မွာ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ မတူေၾကာင္း၊ သူ ဖုန္းကတ္၀ယ္ရာတြင္ ပိုက္ဆံကို ထုိင္းအေရာင္း၀န္ထမ္းမယ္မ်ားက သူ႔လက္မွ တိုက္႐ုိက္လက္မခံေၾကာင္း၊ တင္စရာတစ္ခုခုေပၚတြင္ တင္ထားခဲ့မွလက္ခံေၾကာင္းကို ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ေျပာျပေလ၏။ အကၽႊႏု္ပ္လည္း သံဃာေတာ္မ်ားအေပၚတြင္ ႐ုိေသသမႈျဖင့္ျပဳေသာ ထုိဓေလ့ကို တြင္တြင္ႀကီးသေဘာက်မိေန ေတာ့၏။
ေစာလြန္းေသးေသာ္လည္း တစ္ခါမွ်သြားဖူးေသာ ခရီးမဟုတ္သည့္အတြက္ စိတ္ပူေသာေၾကာင့္ ည(၇) နာရီခန္႔ေလာက္တြင္ ကိုလံဘိုသို႔သြားမည့္ ေလယာဥ္အတြက္ ထုိင္ခုံနံပါတ္ျဖတ္ရန္ လက္မွတ္ေကာင္တာအရွာ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ သိပ္မၾကာမီ စာေရးမေလးမ်ားတန္းစီရပ္ေနရာ လက္မွတ္ေကာင္တာကို ေတြ႔ရေလသည္။ ထုိင္ခုံနံပါတ္ျဖတ္ရန္ စာေရးမတစ္ေယာက္ထံသို႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို ေပးလုိက္ေသာအခါ `အလြန္တရာေစာေသးသည္`ဟူ၍ မ်က္ႏွာမၾကည္မသာႏွင့္ မဲ့ရြဲ႕ကာ ေအာ္လႊတ္လိုက္ေလသည္။ `ျမန္မာျဖစ္၍လား သို႔မဟုတ္ ကၽႊႏု္ပ္ျဖစ္၍လား` ဟူေသာ အားငယ္ေသာ အေတြးမ်ားျပန္လည္ေပါက္ဖြားလာကာ စိတ္မသာမယာျဖင့္ ေကာင္တာမွ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္လွည့္ထြက္လာၾကေလေတာ့၏။ ကၽႊႏ္ုပ္တုိ႔နားခုိခဲ့ရာ ေခ်ာင္ကေလးသို႔ျပန္အေရာက္တြင္ LCD ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနေလၿပီ။ အျပင္းေျဖစရာေတာ့ ေတြ႔ၿပီဟူ၍ ၀မ္းသာမိၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ မည္သည့္ခရီးသည္မွ်ၾကည့္မေနေသာ အႏွီ LCD တီဗြီျပားႀကီးအား ႏွစ္ေယာက္သား အားရပါးရ ေရွ႕ဆုံးတန္းမွထိုင္၍ ၾကည့္ေနမိၾကေလေတာ့၏။
(၉)နာရီထိုးေသာအခါ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေသာအခ်ိန္ ျဖစ္တန္ေကာင္းပါရဲ႕ဟု ေတြး၍ လက္မွတ္ေကာင္တာထံသို႔တစ္ေၾကာ့ျပန္ ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ဤတစ္ခါတြင္ေတာ့ ထုိင္ခုံနံပါတ္ကို ေလ်ာေလ်ာ႐ႈ႐ႈရသျဖင့္ အသက္႐ႈေခ်ာင္ကာ နံရံေပၚတြင္ ကပ္ထားသည့္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္(လ္) လမ္းညႊန္စက္မ်ား၏အကူအညီျဖင့္ ကိုလံဘုိသို႔ (၁၀) နာရီတြင္ ထြက္မည့္ေလယာဥ္ရပ္နားရာ အေပါက္နံပါတ္(၁၇)သုိ႔ သုတ္ေျခတင္ခဲ့ၾကေလသည္။ ကၽႊႏ္ုပ္တုိ႔ေရာက္သြားေသာအခါ ခရီးသည္ခပ္က်ဲက်ဲကိုသာ ပိတ္ထားေသာအေပါက္ (၁၇) အနီးရွိ ထုိင္ခုံမ်ားတြင္ ထိုင္ေနသည္ကုိေတြ႔ရေလသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် တဖြားဖြားေရာက္ရွိလာေသာ ခရီးသည္မ်ားျဖင့္ အေပါက္ (၁၇) အနီးတြင္ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိး၍ေနေလေတာ့၏။ အခ်ိန္က်ေသာအခါ တာ၀န္ရွိသူမ်ားေရာက္ရွိလာၿပီး အေပါက္ (၁၇) ကိုဖြင့္လိုက္သည္တြင္ ခရီးသည္မ်ားမွာ အုတ္အုတ္ၾကြၾကြႏွင့္ ရြရြတတျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။ ေလယာဥ္ေပၚတက္မည့္ခရီးသည္မ်ားဖရုိဖရဲမျဖစ္ေစရန္ ၀န္ထမ္းမ်ားက လက္မွတ္အစဥ္အတိုင္းေခၚ၍ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကိုသာလွ်င္ အေပါက္မွတဆင့္ ေလယာဥ္ေပၚသုိ႔တက္ခြင့္ျပဳေလသည္။ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ ဦးစားေပးေနရာရသျဖင့္ ကၽႊႏ္ုပ္တို႔မွာ လက္မွတ္အစဥ္အတုိင္း ေစာင္းဆုိင္းေနစရာမလိုပဲ ဦးစြာပထမ ၀င္ခြင့္ရေလ၏။
ေလယာဥ္ေပၚေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း ဣေျႏၵရရ ထုိင္မိရက္သားျဖစ္ေနေစရန္ ေနာက္ကလူပုဂၢိဳလ္မ်ားေရာက္မလာေသးခင္ ထုိင္ခုံကို အျမန္ရွာ၏။ ဣေျႏၵမဖက္ ျပာယာခတ္လွ်က္ ထိုင္ခုံရွာေနေသာ ကၽႊႏ္ုပ္၏အျဖစ္ကိုရိပ္စားမိေသာ ေလယာဥ္မယ္ေလးတစ္ဦးက မိမိ၏ထုိင္ခုံလက္မွတ္ကိုၾကည့္၍ မိမိထုိင္ရမည့္ေနရာကို ညႊန္ျပေလသည္။ ထုိအခါတြင္မွ ကၽႊႏု္ပ္မွာ ဣေျႏၵရရႏွင့္ အထာက်ေလေတာ့၏။ ျပဴတင္းေဘး ထုိင္ခုံတြင္ေနရာရေသာေၾကာင့္ ႐ႈခင္းမ်ားကို ၾကည့္ရေပဦးမည္ဟု မဲတင္းထားေသာ္လည္း ညျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘမွ်မျမင္ရ။ ကမၻာ့ေျမျပင္ႀကီးတစ္ခုလုံးသည္ အေမွာင္အတိက်လွ်က္ရွိသည္။ သို႔ႏွင့္ စိတ္ပ်က္ပ်က္ျဖင့္ မိမိေရွ႕တြင္ရိွေသာ ေလယာဥ္ပိုင္စာအုပ္တစ္အုပ္ကို လွန္ေလွာၾကည့္႐ႈေနမိ၏။ ခဏအၾကာတြင္ ေလယာဥ္မယ္မ်ားမွ ခရီးသည္မ်ားအား ညေနစာထမင္းဘူးမ်ားေ၀ငွေနသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ ထို႔အျပင္ ယမကာမ်ိဳးစုံတင္ထားေသာ တြန္းလွည္းေလးကို တြန္းလွ်က္ လူႀကီးမင္းမ်ားႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ယမကာမ်ားကို ငဲ့ေပးေနသည္ကိုလည္းေတြ႔ရ၏။ အလုိက္သိေသာေလယာဥ္မယ္မ်ားက ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔ရဟန္းေတာ္မ်ားထံသို႔မည္သည့္အရာမွ် ယူေဆာင္မလာ။ ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔ကလည္းဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ လူႀကီးမင္းမ်ားၾကားတြင္ လြန္စြာဣေျႏၵရကာ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိပင္ ၾကည္ညိဳမိေတာ့၏။ ထမင္းဘူးေ၀ငွျခင္း၊ ယမကာငွဲ႔ေပးျခင္းမ်ား ၿပီးဆုံး၍ အားလုံးရွင္းလင္းၿငိမ္သက္သြားေသာ အခ်ိန္တြင္မွ ေလယာဥ္မယ္တစ္ဦးကကၽႊႏ္ုပ္ထံလာ၍ (အခ်ိဳရည္စေသာ ဂိလာမ္ဘတ္ကို ရည္ညႊန္းကာ) မည္သည့္အရာမ်ားသုံးေဆာင္ခ်င္ပါသလဲဘုရား ဟုေလ်ာက္ေလ၏။ ကၽႊႏု္္ပ္လည္း ေရခ်မ္းခ်မ္းတစ္ခြက္ ေသာက္လုိေသာဆႏၵရွိသျဖင့့္္ ‘cool drink’ ဟူ၍ ဆႏၵျပဳလုိက္ေသာအခါတြင္ ေလယာဥ္မယ္ေလးမွာ မ်က္ႏွာပ်က္လွ်က္ ရွက္ကုိးရွက္ကန္းျဖစ္သြားေလသည္။ ဤသည္ကို ရိပ္စားမိေသာကၽႊႏု္ပ္လည္း မိမိစကားကို ျပန္လည္သုံးသပ္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါတြင္ ‘cool drink’ ဆုိသည္မွာ ယမကာတစ္ခုခုကို ရည္ညႊန္းေၾကာင္းေတြ႔ရေလ၏။ သူ ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းျဖစ္သြားသလို ကၽႊႏ္ုပ္လည္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြား၏။ ဤသည္ကို ရိပ္စားမိဟန္တူေသာ အႏွီေလယာဥ္မယ္ေလးက (‘you mean cold water?’) `ေရေအးကို ဆုိလုိတာလားဘုရား` ဟု ေလွ်ာက္တင္လုိက္မွ ကၽႊႏု္ပ္လည္း ရွက္လုံးကိုခ်ကာ ခပ္ျပဳံးျပဳံးျဖင့္ ‘yes’ ဟု ျပက္တက္တက္ ေထာက္ခံလုိက္ရေလေတာ့သည္။ ဟင္း… လူၾကားသူၾကားတြင္ ခမ္းႀကီးခမ္းနားျဖင့္ ေနထိုင္ရသည္မွာ အလြန္တရာစိတ္မြန္းၾကပ္၍ မသက္သာလွဘိေတာင္း ဟု ေတြးလွ်က္ သက္ျပင္းကိုမႈတ္ကာ ျပဴတင္းေပါက္ေဘးရွိ အေမွာင္ထုအတြင္းသို႔ အျမင္အာ႐ုံကိုေကာ စိတ္အာ႐ုံကိုပါ လြင့္ထားလုိက္ေတာ့၏။ အင္း… ၿငိမ္းခ်မ္းလွဘိေတာင္း။
ေမွာင္ႏွင့္မဲမဲထဲတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာတည္ရွိေနသည့္ ကၽႊႏု္ပ္၏စိတ္အစဥ္ကိုဖ်က္စီးမည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခု ကၽႊႏု္ပ္မ်က္စိအာ႐ုံထဲတြင္ အေရာင္စူးရဲစြာျဖင့္ ထင္လာေလသည္။ ထိုအရာမွာ ျမစ္တစ္စင္းျဖစ္ေလသည္။ ညအေမွာင္ထဲတြင္ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ရေလာက္ေအာင္ ဤျမစ္ႀကီးအတြင္းစီးဆင္းေနေသာေရမ်ားမွာ အႏုျမဴေရမ်ားပင္ျဖစ္ရေပမည္ဟု မင္းသိခၤ၏ ဇာတ္ေကာင္စတုိင္ျဖင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္လုိက္မိေသး၏။ သဘာ၀တရားတို႔သည္ ဆန္းၾကယ္လွေပသည္ဟု ေတြးကာ အဆိုပါအႏုျမဴျမစ္ႀကီးကို ဥေပကၡာျပဳ၍ ေစာေစာက ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကေလးကို ဆက္ဖတ္ေနလိုက္၏။ နာရီ၀က္ခန္႔ဖတ္မိလွ်င္ ၿငီးေငြ႔လာေသာေၾကာင့္ ရွိသမွ်အာ႐ုံတို႔ကို စာ႐ြက္ေပၚမွဖယ္၍ အေမွာင္ထုႀကီးထံတြင္ ေနာက္ထက္တဖန္ အပ္ႏွံထားလုိက္ျပန္သည္။ ခဏတျဖဳတ္အတြင္း၌ပင္ ကၽႊႏ္ုပ္စိတ္မ်ားမွာ အင္တင္တင္ႏွင့္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနမိျပန္ေတာ့သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လြန္ခဲ့ေသာနာရီ၀က္ခန္႔ကေတြ႔ခဲ့ေသာ ျမစ္ႀကီးမွာ ေနရာမေရြ႕ေသးဘဲ ပုံစံတက်ဆက္လက္ တည္ရွိေနေသးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သဘာ၀တရား၏ ဆန္းၾကယ္ျခင္းကို ကၽႊႏု္ပ္လက္ခံေသာ္လည္း သဘာ၀က်က် ဆန္းၾကယ္ပါမွ သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္ေပမည္ ဟုတစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ခံယူမိေသး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ကၽႊႏ္ုပ္လည္း မေနသာေတာ့ဘဲ ေသခ်ာသဲကြဲေအာင္ စုံစမ္းပါမွေတာ္ေပမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္၏။ သုိ႔ႏွင့္ ေလယာဥ္ျပဴတင္းမွန္အနားသို႔ နီးႏိုင္သမွ်အနီးဆုံးကပ္၍ၾကည့္သည္တြင္ ေလယာဥ္ကုိယ္ထည္ႏွင့္ကပ္လွ်က္ရွိသည့္ အထက္ေဖာ္ျပပါျမစ္ႀကီးႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း ေနရာတြင္ ေလယာဥ္ပန္ကာအိမ္ႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ထိုအခါတြင္မွ ကၽႊႏ္ုပ္ ျမစ္ဟုထင္ထားခဲ့ေသာ အျဖဴေရာင္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ အရာ၀တၳဳႀကီးသည္ ေလယာဥ္ ေတာင္ပံျဖစ္သည္ကို သိခဲ့ရေလသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းမအံ့ၾသမိ၊ သဘာ၀တရားကိုလည္း မအံ့ၾသမိ၊ အရွိတရားကိုလည္းမအံ့ၾသမိေတာ့။ ထုိတရားႏွစ္ပါးႏွင့္ကၽႊႏု္ပ္ ခဏတျဖဳတ္အထင္အျမင္လြဲမွားၾက၍ ညင္သာစြာပဋိပကၡျဖစ္ပြားေနသည္ကိုၾကည့္ကာ အံ့ၾသမိ ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားေတာ့ ရွိေကာင္းရွိေပမည္။
သို႔ႏွင့္ ညတစ္နာရီမတုိင္မီ ကုိလံဘုိေလဆိပ္သို႔ေရာက္ခါနီးတြင္ ေလယာဥ္၀န္ထမ္းမ်ားက အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာခရီးသည္မ်ားကိုႏိႈး၍ ေလဆိပ္သို႔ ေလယာဥ္ဆိုက္ကပ္ပါေတာ့မည့္အေၾကာင္းကို သတိေပးကာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ေရးသြင္းရန္စာရြက္ကေလးတစ္ရြက္ကို ေပးေလသည္။ တစ္နာရီထိုးသျဖင့္ ေလဆိပ္သို႔အေရာက္တြင္ ေလဆိပ္အတြင္းရွိ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး ဌာနသို႔၀င္ကာ ေစာေစာကျဖည့္ခဲ့ေသာစာရြက္ကေလးႏွင့္ ပက္(စ္)ပို႔ကို ဆုိင္ရာတာ၀န္ရွိသူကိုေပး၍ အ၀င္တံဆိပ္တုံးကို ယူခဲ့ရေသး၏။ မၿပီးျပတ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ ႐ုံးကိစၥမ်ားေပတည္း။ ထို႔ေနာက္ ဟန္းကယ္ရီေခၚလက္ကိုင္အိတ္ ကေလးကိုဆြဲ၍ လက္ေက့(ခ်္) ေခၚ ခရီးေဆာင္အိတ္ႀကီးကိုယူရန္ ၄င္းလက္ေက့(ခ်္) ႀကီးမ်ားထားရာေနရာသို႔ ႏွစ္ေယာက္သားေမးျမန္း၍ သြားၾကေလသည္။ ကၽႊႏ္ုပ္၏လက္ေက့(ခ်္) ကေလးမွာ က်ိဳးေၾကေနသျဖင့္ သက္ေတာင့္သက္သာဆြဲသြား၍ မရေတာ့၊ ဤလက္ေက့(ခ်္)ႀကီးကို ခ်ီမ၍သယ္ယူရန္မွာလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ သို႔ႏွင့္ ဘီးလုံးႏွစ္လုံးခန္႔ေကာင္းေသးသျဖင့္ ကိုယ္ကိုညြတ္ကာ လက္ကိုင္ကြင္းမွဆြဲ၍သြားရေလ၏။ ထန္းသီးရြဲ႕မ်ားကို တုတ္တိုတိုႏွင့္ လိွမ့္ကစားေနေသာ ငယ္စဥ္ကအျဖစ္အပ်က္ကိုပင္ သတိရမိေတာ့၏။ ေနာက္မွ ေလဆိပ္၀န္ထမ္းတစ္ဦး၏အကူအညီျဖင့္ တြန္းလွည္းတစ္စင္းကိုရကာ သက္ေတာင့္သက္သာ သယ္သြားႏိုင္ေတာ့သည္။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားထြက္ရန္ဟု ေရးထားေသာအေပါက္အတြင္းသို႔ ၀င္၍ ငါမိနစ္ခန္႔ခရီးေပါက္လွ်င္ မိမိတုိ႔အားေစာင့္ႀကိဳေနေသာ ဦသုဇယႏွင့္ ဦးသာသနဦးေဆာင္သည့္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ငါးပါးခန္႔ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ အလြန္ပင္ အားတက္ေပ်ာ္ရႊင္မိေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးသုဇယထံမွ ´ကဲသီဟုိဠ္ေတာ့ေရာက္ၿပီ ဒုကၡေတာ့ခံၾကဦးေပါ့ကြာ` ဟူေသာ အားတက္ဖြယ္ႏုတ္ခြန္းဆက္စကားကို ၾကားရေလသည္။ သို႔တုိင္ ထိုစကားလုံးမ်ားသည္ သီဟိုဠ္ေရာက္သျဖင့္ ၾကည္လင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ ကၽႊႏ္ုပ္၏စိတ္အစဥ္ကို လြမ္းမိုးျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ပါေခ်။
ေလဆိပ္ႏွင့္ မကုဋရာမေခၚ ျမန္မာေက်ာင္းမွာ (၄၅) မိနစ္ခန္႔ ကြာေ၀း၏။ ကားေပၚတြင္ ဦးသုဇယ၏ သီဟုိေရာက္ဘ၀တကၠသိုလ္ ၾသ၀ါဒကိုၾကားနာရသျဖင့္ ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္၊ သတိျပဳရန္မ်ားကို မွတ္သားခဲ့ရေသး၏။ မနက္ဘက္ ႏွစ္နာရီမတ္တင္းခန္႔တြင္ ျမန္မာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသို႔ ေရာက္၏။ ကၽႊႏ္ုပ္တို႔ကို ေနရာခ်ထားၿပီး၍ ဦးသုဇယတုိ႔လည္း ျမန္မာေက်ာင္းမွ (၁၅) မိနစ္ခန္႔ေ၀းေသာ မိမိတုိ႔သီတင္းသုံးရာ နာလႏၵာရာမယေခၚ ကုလားေက်ာင္းသို႔ျပန္သြားၾကေလ၏။ အားကိုးရာမရွိေတာ့ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ ဟာ၍က်န္ခဲ့၏။ ျမန္မာျပည္သို႔ ခ်က္ခ်င္းထျပန္ခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္မိေတာ့၏။ ထုိ႔အခါတြင္မွ သိပၸံေမာင္၀၏ ျမန္မာျပည္သို႔ လြမ္းဆြတ္တသ သတိရစိတ္မ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ေတာ့ေလသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသုိ႔ ၀င္၀င္ျခင္းရရွိသည့္ တစ္လဗီဇာကို တစ္ႏွစ္ဗီဇာသုိ႔တိုးရန္ အစုိးရ႐ုံးမ်ားကို သြားရျပန္ေသး၏။ ႐ုံး (၄) ခုသို႔ ႏွစ္ရက္ခန္႔သြားအၿပီးတြင္ ဗီဇာသက္တမ္းတုိးျခင္းကိစၥ နိ႒ိတံေလသည္။ တကၠသိုလ္တက္ရန္အတြက္ ေနာက္ထပ္န႒ိတံစရာ ကိစၥမ်ားက်န္ေပေသးသည္ဟုေတြး၍ စိတ္ေလးမိျပန္ေလသည္။ ဘ၀မျပတ္ေသးသ၍ အဆုံးသတ္စရာမ်ားက်န္ေနဦးမည္မွာ ဓမၼတာပင္ျဖစ္ေလသည္ ဟူ၍သာ မိမိစိတ္ကိုမိမိ ေခၽႊးသိပ္ထားရ၏။
အသစ္ေရာက္ရွိေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အနည္းဆုံးႏွစ္လခန္႔ေနခြင့္ရ၍ ထုိႏွစ္လအတြင္း အၿမဲေနထိုင္မည့္ ေဒသခံကုလားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကိုရွာရေလသည္။ တခ်ိဳ႕ကုလားေက်ာင္းမ်ားမွာ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္၏။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားမွာ လြတ္လပ္၏။ မေခ်ာင္မက်ပ္ အလယ္အလတ္ေသာ ေက်ာင္းမ်ားလည္းရွိ၏။ မည္သည့္ေက်ာင္းသားသစ္မဆို အစပထမ ေနထိုင္ေရးတြင္ သိပ္အခက္အခဲမရွိလွေသာ္လည္း စားေသာက္ေရးတြင္မူ အခက္အခဲမ်ားကိုေတြ႔ရေလသည္။ ဟုတ္ေပ၏၊ သီဟိုဠ္ရိုးရာအစားအစာမ်ားသည္ ျမန္မာအစားအစာမ်ားႏွင့္ အလြန္ကြာျခားေလ၏။ သုိ႔ေသာ္သီဟုိဠ္႐ုိးရာအစားအစာမ်ားမွာ ဆီ၊ဟင္းခ်ိဳမႈန္႔ စသည္တို႔ကို အလြန္အသုံးနည္း ေသာေၾကာင့္ က်န္မာေရးႏွင့္ ညီညြတ္ေလသည္။ က်န္းမာေရးစာမ်ားသည္ ျမန္မာ့လ်ာႏွင့္ သဟဇာတမျဖစ္သည္မွာ သိပ္မဆန္းလွေပ။ သိပၸံေမာင္၀တို႔ အဂၤလန္တြင္ ပညာသင္စဥ္က ငပိကိုေတာင့္တသကဲ့သို႔ ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔လည္း ငပိကို ေတာင့္တမိေပသည္။ တခါတရံ ျမန္မာျပည္မွ ပို႔လုိက္ေသာငပိပုန္းကို သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ ညွပ္၍ (၃) ရက္အတြင္းကုန္စင္ေအာင္ ၿမိန္ၿမိန္ရွက္ရွက္ စားၾကသည္ကို ေထာက္ျခင္းအားျဖင့္ သိပၸံေမာင္၀တို႔ကဲ့သုိ႔ေသာ အဂၤလန္ျပည္သြား ျမန္မာစာသင္သားတုိ႔မွာ ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔ထက္ပင္ အစားအေသာက္ဆင္းရဲရွာသည္ ဟုေတြးမိ၏။ ယခုအခါတြင္ေတာ့ ျမန္မာအစားအစာမ်ားႏွင့္ မ်ားစြာမျခားနားေသာအစားအေသာက္မ်ား ရွိသည့္ တရုတ္၊ အိႏၵိယ၊ ထုိင္း စားေသာက္ဆိုင္မ်ား ေအာက္(စ္) ဖို႔ဒ္တြင္ တည္ရွိေသာေၾကာင့္ ထိုေခတ္ကေလာက္ အစားအေသာက္ဆင္းရဲေတာ့မည္မထင္။ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ စိန္႔ဂြ်န္၀ု(ဒ္)တြင္ Mandalay Burmese Restaurant ဟူေသာ စားေသာက္ဆုိင္ကိုပင္ေတြ႔ရွိႏိုင္ေလသည္။ ယခုေခတ္ သီဟုိဠ္ျပည္တြင္လည္း မရႏိုင္ေသာအစားအစာမ်ားမွာ မရွိ သေလာက္ပင္ ရွားပါးေလ၏။ သို႔ေသာ္ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားမွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို ၾကည္ညိဳေလးစားလွေသာေၾကာင့္ ရဟန္းတစ္ပါးအေနျဖင့္ အစားအေသာက္မ်ိဳးစုံရႏုိင္ေသာ စားေသာက္ဆုိင္မ်ား၊ ဖု(ဒ္)စီးတီးမ်ားတြင္ သြားေရာက္၀ယ္ယူစားေသာက္ရန္မွာ လြန္စြာမသင့္ေလ်ာ္ေသာ အေျခအေနတြင္ရွိေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔ရွိသမွ်ျဖင့္ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္လွ်က္ အသြားအလာအေနအထိုင္ကို တက္ႏိုင္သမွ်ထိမ္းသိမ္း၍ သီဟိုဠ္ပညာသင္ခရီးလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရမည္မွာ အားလုံးေသာ သီဟုိဠ္ေရာက္ စာသင္သား ရဟန္းေတာ္မ်ား၏တာ၀န္ပင္ျဖစ္ေပသည္။
ဤသည္တုိ႔မွာ သီဟုိဠ္ျပည္ ပညာေတာ္သင္ ျမန္မာတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ေရွးဦးမစြ ေတြ႔ႀကဳံျဖတ္ေက်ာ္ရမည့္ သြားေရးလာေရး၊ ေနထုိင္ေရးႏွင့္ စားေသာက္ေရးအခက္အခဲ တခ်ိဳ႕ျဖစ္ေပသည္။
အကၽႊႏ္ုပ္သည္ အဆိုပါ UK တကၠသိုလ္၏ အခြဲျဖစ္ေသာ Post graduate institute of Buddhist studies တြင္ ဗုဒၶအေတြးအေခၚပညာ၊ လူမႈေရးဆိုင္ရာ ဗုဒၶဘာသာ၊ စီးပြားေရး အေတြးအေခၚမ်ားကို ဗုဒၶဘာသာ ရႈေထာင့္မွ ေလ့လာေသာပညာ စေသာ ဗုဒၶဘာသာ ဆုိင္ရာ ေခတ္မီအဆင့္ျမင့္ ပညာရပ္မ်ားကို သင္ယူဆည္းပူးေနေသာ ေက်ာင္းသားရဟန္းေတာ္တစ္ပါးျဖစ္ေပသည္။ ဤတကၠသိုလ္သုိ႔ တက္ေရာက္ခြင့္ရရန္ အကၽႊႏ္ုပ္အိပ္မက္မွ်ပင္ မမက္ဖူးပါ။ တုိက္အုပ္ဆရာေတာ္ ဆရာသမားက မိမိတကၠသုိလ္ ပထမႏွစ္ေလာက္ကတည္းက မင္းတကၠသိုလ္ ဘယ္ႏွစ္ေရာက္ၿပီလည္း တစ္ႏွစ္တစ္တန္း ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ မင္းဒီကဘြဲ႕ရရင္ ႏိုင္ငံျခားသြားၿပီးပညာဆက္သင္ရမယ္ဟု မၾကာခဏေျပာေလ့ရွိခဲ့၏။ ကၽႊႏု္ပ္ေပ်ာ္ပါသည္၊ ဘြဲ႕ရလွ်င္ႏိုင္ငံျခားသြားရမည္ ဟူေသာအသိေၾကာင့္ မဟုတ္၊ အလြန္တရာ အလုပ္ရႈပ္၍ ဂုဏ္ရွိလွေသာတုိက္အုပ္ဆရာေတာ္ တစ္ပါးက အကၽႊႏ္ုပ္လုိ ငေမ်ာက္ငေခ်ာက္ စာသင္သားတစ္ေယာက္ကို အဖက္လုပ္၍စကားေျပာေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ လုပ္စရာသာမ်ားေသာ ဆရာေတာ္မွာ ကၽႊႏ္ုပ္ႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ေျပာစရာစကားမရွိေသာေၾကာင့္ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာလုိက္ျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု စိတ္ထဲတြင္ေအာက္ေမ့ထားခဲ့၏။ အကၽႊႏု္ပ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း မိမိကုိယ္မိမိ ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ဟူေသာ စကားလုံးကို ၾကားဖူးရုံေလာက္သာ ထိုက္တန္သည္ဟု ခံယူထားခဲ့သည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ တတိယႏွစ္ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုခ်ိန္ထိေအာင္ တုိင္ခဲ့ေလသည္။ စာေမးပြဲေျဖဆိုအၿပီး ေအာင္စာရင္း မထြက္ခင္စပ္ၾကား တစ္ေန႔တြင္ ဆရာသမားက မိမိအားေခၚ၍ မင္းတကၠသိုလ္ဘယ္ႏွစ္ေရာက္ၿပီလဲ ဟုေမးျပန္ေလသည္။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေျဖၿပီးပါၿပီဘုရား ဟု မိမိက ျပန္လည္ေလွ်ာက္ၾကားေသာအခါတြင္ ေအာ္… ေအး ဟူေသာ မေလးနက္သည့္ တုံ႔ျပန္ခ်က္တစ္ခုသာ ရရွိခဲ့ေလသည္။ မထင္မွတ္ေသာ တစ္ေန႔တြင္မူ မစားသဖူး ဆရာေတာ္ႏွင့္အတူ ေန႔ဆြမ္းစားရင္း ဆရာေတာ္က ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္လုပ္ထားႏွင့္ရန္ မိမိအားမိန္႔မွာေလ၏။ အိပ္မက္ေတြတကယ္ျဖစ္လာၿပီဟု မဆိုႏိုင္သည့္တုိင္ မက္ခ်င္ခဲ့ေသာအိပ္မက္မ်ား မမက္ခင္ပင္ တကယ္ျဖစ္လာၿပီဟု ေရးေရးမွ်ဆိုႏုိင္ေပမည္။ ႏိုင္ငံျခားပညာသင္ သြားျခင္း၏ဒုကၡအစ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေလ်ာက္ျခင္းကဟု ဆုိလွ်င္ ရႏုိင္လိမ့္မည္ထင္သည္။ မနလ ရုံးသည္ ရန္ကုန္တြင္ ရွိသည္ဟုသိသည့္တိုင္ မည္သည့္ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ရွိသည္ဟုမသိ။ ထုိ႔ျပင္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေလွ်ာက္ထားရန္အတြက္ မည္သည့္စာရြက္စာတမ္းမ်ားလုိအပ္သည္၊ ရုံးသုိ႔ မည္သုိ႔မည္ပုံ၀င္ရမည္ စသည္တို႔ကို မသိသည့္အတြက္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေလွ်ာက္ဖို႔အေရး စိတ္ေလးေနရျပန္သည္။ ရုံးသုိ႔ေရာက္လွ်င္ လုိအပ္သည္မ်ားကို ေမး၍ေလွ်ာက္လွ်င္ ရႏိုင္ေသာ္ျငားလည္း ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ႏွင့္ ပက္သက္၍ မိမိရရွိထားေသာ တစြန္းတစ ဗဟုသုတအရ ကိုယ္တိုင္၀င္ေလွ်ာက္လွ်င္ ရႏိုင္ရန္မလြယ္ကူဟု သိရွိထားေလသည္။ ေနာက္တြင္မွ မိမိရရွိထားေသာ ထုိတန္ဘိုးႀကီးဗဟုသုတသည္ မနလ ပြဲစားမ်ားထံမွ ေပါက္ဖြားလာသည္ကုိ သေဘာေပါက္မိေလ၏။ ဟုတ္ေပသည္၊ မိမိကုိယ္တုိင္လုပ္လွ်င္ က်ပ္တစ္ေသာင္းခြဲခန္႔သာ ကုန္က်၍ ပြဲစားမ်ားႏွင့္လုပ္လွ်င္ တစ္သိန္းခန္႔ကုန္က်ေသာေၾကာင့္ တန္ဖုိးႀကီးလွေပ၏။ သို႔ႏွင့္ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ျဖည့္ရန္ ပုံစံမ်ားကို ၀ယ္ယူ၍ ပုံစံပါလုိအပ္ေသာ စာရြက္စာတန္းမ်ားကို ရရွိရန္ ရက္ကြက္အဆင့္ရုံး၊ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ရုံး၊ တုိင္းအဆင့္ရုံး၊ သာသနာေရးရုံး၊ ပညာေရးရုံး၊ ရဲစခန္း အစရွိေသာ ရုံးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကို သကၤန္းႀကီး တရုံးရုံးႏွင့္ သြားေရာက္ရသည္မွာ လြန္စြာမွပင္စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ရဟန္းျဖစ္ေသာၾကာင့္ ဦးစားေပးေနရာရ၍ ေတာ္ေပေသးသည္။ ဤသည္မွာ မနလ လက္မွတ္ေလွ်ာက္ရန္အတြက္သာ သြားရေသာရုံးမ်ားျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံျခားရွိ တကၠသိုလ္တစ္ခုသို႔ တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားရန္အတြက္ သြားရေသာရုံးမ်ားလည္း တစ္သီးတစ္ျခားႏွင့္ ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြားရွိေနေပေသးသည္။ ႏုိင္ငံျခားပညာသင္သြားရျခင္း၏ ဒုကၡမ်ားမွာ မေထာင္းတာလွေခ်။ ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္တစ္လခန္႔အၾကာတြင္ မိမိတုိ႔၏ႏိုင္ငံကူးလက္ မွတ္မ်ားက်လာေလေတာ့သည္။ ပထမတစ္လိႈင္းမွ မၿငိမ္ေသး ေနာက္ထပ္တစ္လိႈင္း ထပ္ဆင့္လာသည္မွာ ဆုိင္ရာ (သီရိလကၤာ) ႏုိင္ငံမွ ႏိုင္ငံအတြင္း၀င္ရာက္ခြင့္ ဗီဇာရရွိေရးပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒဂုံၿမိဳ႕နယ္၊ ေတာ္၀င္လမ္းရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံဆုိင္ရာ သီရိလကၤာသံရုံးသုိ႔ ဒုတိယေရလိႈင္းဟူေသာအမွတ္ျဖင့္ စက္ကုန္ဖြင့္၍လႊင့္ရျပန္သည္။ ဟုိစာရြက္စာတန္းလုိ၊ သည္စာရြက္စာတန္းလုိျဖင့္ တစ္ပတ္ခန္႔မွ်ေခ်ာင္းေပါက္ေအာင္ သြားၿပီးကာမွ ျပည္၀င္ခြင့္ဗီဇာကို ပီဇာစားရသလို ၿမိန္ၿမိန္ႀကီးရရွိေလ၏။ ဤသို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ရုံးဌာနေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကို သြားေရာက္ၿပီးကာမွ သီရလကၤာႏိုင္ငံ UK တကၠသုိလ္ ပညာေတာ္သင္ ေျခလွမ္းကို လြတ္လပ္ရင္ခုန္စြာ လွမ္းျဖစ္ေတာ့သည္။
ကၽႊႏု္ပ္ကဲ့သုိ႔ေသာ ငတိတစ္ေယာက္အဖုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ သီရိလကၤာ ႏိုင္ငံအၾကား ေနာက္ထပ္ရင္ခုန္စရာ အသစ္မ်ားက်န္ေနေသးသည္ဟုဆုိလွ်င္ အံ့ၾသစရာေကာင္းမည္မထင္။ မွန္ေပသည္၊ ေကာင္းကင္ေပၚတြင္သာ အမွန္တကယ္ျမင္ဖူးေသာ ေလယာဥ္ကို လက္ေတြ႔က်က်စီးရေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အသစ္အဆန္းျဖစ္သျဖင့္ ရင္ခုန္ေနမိပါသည္။ သိပၸံေမာင္၀ (ဦးစိန္တင္) အဂၤလန္ႏိုင္ငံ ေအာက္(စ္)ဖုိ႔ တကၠသိုလ္သို႔ ပညာသင္သြားခဲ့စဥ္က ခရီးသည္တင္ေလယာဥ္မေပၚေသးေသာေၾကာင့္ မီးသေဘၤာျဖင့္သြားရ၏။ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ကမၻာေက်ာ္ ေအာက္(စ္)ဖို႔တကၠသုိလ္သို႔ တက္ရမည့္အေရးအတြက္ေရာ မီးသေဘၤာစီးရမည့္အတြက္ေရာ ရင္ခုန္ေနဟန္မတူ။ ထိုစဥ္အခါက သူသည္ မီးသေဘၤာလည္းစီးဖူးသလို ေအာက္(စ္)ဖို႔တကၠသိုလ္ေအာက္ မ်ားစြာမနိမ့္ေသာတကၠသိုလ္သို႔ တက္ဖူးေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ျမန္မာ့ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းမွခြာစဥ္ သူ႔တြင္ျဖစ္ေနေသာစိတ္အစဥ္မွာ သေဘၤာဆိပ္သို႔ ပုိ႔ေဆာင္ႏုတ္ဆက္ေသာ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြမ်ားကို လြမ္းဆြတ္သတိရျခင္းႏွင့္ အမိျမန္မာေျမကို လြမ္းေမာတသျခင္းစေသာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္သည့္ ပူေဆြးေသာကမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ထိုေသာကမ်ားကိုပင္ အားက်မိေတာ့၏။ သူ ေအာက္(စ္)ဖို႔သုိ႔ သြားေရာက္စဥ္က ေက်ာင္းသားအေဖာ္ ရွစ္ေယာက္မွ်ပါ၀င္ေလသည္။ သုိ႔တုိင္သူ႔တြင္ ၀မ္းနည္းအားငယ္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေနေသးသည္။ အကၽႊႏ္ုပ္တြင္ေတာ့ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္သည့္ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြမ်ားလည္းမရွိ ခရီးသြားေဖာ္လည္း တစ္ေယာက္သာလွ်င္ရွိသည့္တုိင္ သူ႔လို လြမ္းေမာတသ စိတ္အားငယ္ရျခင္းမ်ားမျဖစ္ဘဲ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးျခင္းစေသာ ကေလးကလားစိတ္မ်ားသာ ျဖစ္ေနရေလသည္။ (ေၾသာ္… ဘ၀အေျခမွ မျမင့္ခဲ့ဘဲကိုး)။ ေလယာဥ္ေပၚတက္ခါနီး ထုိင္ခုံနံပါတ္မ်ား ရေသာအခါတြင္လည္း ခရီးသြားတုိင္းကၽႊႏု္ပ္က အျမဲဦးစားေပးေသာ သူယ္ခ်င္းကို ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါေလယာဥ္ျပဴတင္းေပါက္ေဘးက်လွ်င္ ဦးစားမေပးေတာ့ဟု ေတးမွတ္ေမွ်ာ္လင့္လွ်က္ သူငယ္ခ်င္းအား ေလယာဥ္လက္မွတ္တြင္ပါေသာ ခုံနံပါတ္အတိုင္းသာထိုင္ရန္ ကေလးကလားစကားကို အေလးထားေျပာမိခဲ့ေသး၏။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း ေလယာဥ္ျပဴတင္းေပါက္မွ ေျမျပင္႐ႈခင္းမ်ားကို တ၀ႀကီး႐ႈစားခြင့္ရခဲ့၏။
ျမန္မာျပည္မွ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔ တုိက္ရိုက္ေလေၾကာင္းလုိင္း မရွိေသာေၾကာင့္ ထုိင္းမွတဆင့္သြားရ၏။ ရန္ကုန္မွ ဘန္ေကာက္၊ ဘန္ေကာက္မွ ကိုလံဘုိျဖစ္၏။ နံနက္ ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာေလဆိပ္မွ ထုိင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕သို႔ ေလယာဥ္စတင္ထြက္ခြာသည္။ ဘန္ေကာက္မွ ကိုလံဘုိသို႔ ည(၁၀)တြင္မွ ေလယာဥ္ထြက္ မည္ျဖစ္သည္။ ထုိေၾကာင့္ ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔မွာ (၁၀) နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ထဲတြင္ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈရန္ အခ်ိန္ရမည္ျဖစ္သည္။ ေန႔ဆြမ္းကို ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ေလယာဥ္မယ္မ်ားက တရိုတေသဆပ္ကပ္သည္။ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးမႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာစိတ္ထဲတြင္ စားခ်င္စိတ္အတြက္ ေနရာလြတ္မရွိေတာ့။ သုိ႔ေသာ္အစားအေသာက္မ်ားမွာ အသစ္အဆန္းမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေတာ့ တုိ႔ၾကည့္မိေသး၏။ သုိ႔ႏွင့္ နံနက္ ၁၁ နာရီခန္႔တြင္ ထုိင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရွိ အာရွအႀကီးဆုံးေလဆိပ္ႀကီးဟုဆိုေသာ သု၀ဏၰဘူမိ ေလဆိပ္ႀကီးသို႔ ေရာက္ရွိေလ၏။ ေလဆိပ္ႀကီးေပၚသို႔ ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ မည္သည့္ ေနရာတြင္ ေျခလွမ္းမ်ား အဆုံးသတ္ရမည္ကိုမသိေလာက္ေအာင္ ေလဆိပ္ႀကီးမွာ အလြန္တရာႀကီးမားခမ္းနား၍ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းမႈရွိလွေလသည္။ ေလဆိပ္ႀကီး၏ ေျမညီထပ္လား၊ ပထမထပ္လား၊ ဒုတိယထပ္လား မည္သည့္အထပ္မွန္း မသိေသာ ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔စတင္ေျခခ်ရာ အထပ္တြင္ လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈၾကၿပီးေနာက္ ဒုတိယထပ္ဟု ကၽႊႏ္ုပ္စိတ္ထဲတြင္ သတ္မွတ္လုိက္ ေသာအထပ္သုိ႔ လွည့္ၾကျပန္ေလသည္။ အမွန္တကယ္တမ္း၀န္ခံရလွ်င္ အႏွီေလဆိပ္ႀကီး ဘယ္ႏွထပ္ရွိသည္ကို ကၽႊႏ္ုပ္မသိပါ။ အဆိုပါ ဒုတိယထပ္တြင္ စတိုးဆိုင္မ်ား၊ စားေသာက္ဆုိင္မ်ား၊ အေရာင္းျပခန္းမ်ားျဖင့္ လူေတာ္ေတာ္စည္ကားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တခ်ိဳ႕က အသစ္ဖြင့္လွစ္ထားေသာ အာရွအႀကီးဆုံးေလဆိပ္ႀကီးတြင္ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရိုက္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က တြန္းလွည္းေပၚတြင္ မိမိတို႔၏ လက္ဆြဲအိတ္မ်ားကို တင္၍လွည့္လည္ သြားလာေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က အေရာင္းျပခန္းမ်ားတြင္၊ တခ်ိဳ႕က စားေသာက္ဆိုင္ အေအးဆိုင္မ်ားတြင္ တခ်ိဳ႕က…။ ငယ္စဥ္ကရ႐ွိခဲ့ေသာ အကင္းမေသေသးသည့္ အထီးက်န္ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္ မည္သူႏွင့္ ယွဥ္ယွဥ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အာဖရိကလူ႐ုိင္းတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ အၿမဲႏွိမ့္ခ်သတ္မွတ္ထားေသာ ကၽႊႏ္ုပ္အဖုိ႔ ထိုလူမ်ားကို ၾကည့္ကာ ေၾသာ္… သူတို႔လည္း ငါလိုလူသားေတြပါပဲလားဟူ၍ အားတက္သေရာ ေတြးမိေလ၏။ ထုိအေတြးမ်ိဳး ကၽႊႏ္ုပ္၏စိတ္ႏွလုံး၀ယ္ ထာ၀ရကိန္းေအာင္းေနေစရန္လည္း အံခဲဆုေတာင္းမိေသး၏။
ထူးျခားေသာျမင္ကြင္းတစ္ခုအျဖစ္ မြတ္စလင္မ်ားအတြက္ ဘုရား၀တ္ျပဳရာေနရာကို အခန္းတစ္ခုဖြဲ႔၍ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တည္ေဆာက္ေပးထားသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ ႐ုတ္တရက္တြင္ အဘယ့္ေၾကာင့္အျခားဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္ ၀တ္ျပဳရာေနရာကို ဤႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္ႀကီးက သတ္မွတ္ေပးမထားသနည္း ဟု မွင္သတ္မိေသး၏။ ထုိ႔ေနာက္တြင္မွ မြတ္စလင္မ်ားသည္ တစ္ေန႔လွ်င္ (၅) ႀကိမ္ မည္သည့္ ေနရာတြင္မဆို အခ်ိန္မွန္ဘုရား၀တ္ျပဳေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိေလ၏။ ကၽႊႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားတြင္ `ႏွလုံးသား၀ယ္ဘုရားတည္` ဟူေသာ စကားလုံးလွလွေလးတစ္လုံးရွိ၏။ အႏွီ မြတ္စလင္ဘာသာ၌ ထုိစကားပုံလွလွ ရွိခ်င္မွရွိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔အားျဖင့္ သူတို႔ႏွလုံးသား၀ယ္ သူတို႔ဘုရားတည္ေနသည္မွာ အတုယူဖြယ္ပင္ေကာင္းလွေတာ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔လည္း ေလဆိပ္ႀကီးေပၚသို႔ ေလွ်ာက္ပတ္သြားရသျဖင့္ ေျခေထာက္မ်ားေညာင္းစျပဳလာေသာေၾကာင့္ ခရီးသည္မ်ားနားခိုရန္ေနရာကို ေလွ်ာက္ပတ္ရွာရျပန္သည္။ အေတာ္အတန္အခ်ိန္ယူ၍ရွာမွ ေလဆိပ္ႀကီး၏ မည္သည့္အရပ္မွန္းမသိေသာ ေခ်ာင္တစ္ေနရာတြင္ သက္ေတာင့္သက္သာ နားေနရန္ေနရာကို ေတြ႔ေလသည္။ ေခ်ာင္ဟုဆုိေသာ္လည္း အပန္းေျဖစရာ အေအးဆုိင္မ်ား၊ လူတစ္ရပ္စာခန္႔ရွိ ေလေအးေပးစက္ႀကီးမ်ား၊ အပ်င္းေျဖစရာ ဗြီဒီယိုျပစက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အေတာ္ပင္က်ယ္၀န္းေလသည္။ ထုိင္စရာထိုင္ခုံမ်ားမွာလည္း ပုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဒီဇိုင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ရွိေသာ ဆုိဖာထုိင္ခုံမ်ားျဖစ္သည္။ လက္ကိုင္အိတ္တစ္လုံးကိုဆြဲ၍ ေလဆိပ္အတြင္း လွည့္လည္သြားလာထားရသျဖင့္ ကိုယ္၊လက္၊ေျခေထာက္မ်ား ေညာင္းညာေနေသာေၾကာင့္ အဆိုပါ ဆိုဖာခုံမ်ားေပၚသို႔ ရုတ္တရက္ ကိုယ္ကို ေျခပစ္လက္ပစ္ ပစ္ခ်လိုက္မိ၏။ ေနာက္မွ ပတ္၀န္းက်င္ကို ခ်က္ျခင္းသတိရ၍ ကိုယ္ကိုျပန္မတ္ကာ လက္ဆြဲအိတ္အတြင္းမွ အဂၤလိပ္မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ကိုထုတ္၍ အိေျႏၵရရဖတ္ေနလိုက္၏။ (၁၀) မ်က္ႏွာခန္႔ ခရီးေပါက္ေသာအခါ ပ်င္းသလိုလိုရွိလာသည္ႏွင့္ သကၤန္း၀တ္ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္မည့္ အပ်င္းေျဖစရာမ်ားကို ထိုင္ရာမွ မထလွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈမိ၏။ မေတြ႔၊ အိေျႏၵရရႏွင့္ ထုိင္၍ၾကည့္ ႐ႈႏိုင္မည့္ LCD တီဗြီႀကီးကလည္း အခ်ိန္မက်ေသး၍ထင္သည္ အလုပ္မလုပ္ေသး။ ခႏၶာကိုယ္ ပင္ပမ္းသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္စျပဳလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သင့္ေတာ္ေသာ ေခ်ာင္တစ္ေနရာကို ႏွစ္ေယာက္သားထပ္၍ရွာၾကျပန္သည္။ သိပ္မၾကာလုိက္ သက္ေတာင့္သက္သာ အိပ္၍ရႏိုင္ေသာ ခုံရွည္ႀကီးမ်ားရွိသည့္ ေခ်ာင္တစ္ေနရာကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိလုိက္ၾက၏။ ထုိေနရာတြင္ ႏိုင္ငံျခားသားလူျဖဴ တစ္ေယာက္သာ ထုိင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ကၽႊႏ္ုပ္လည္း အႏွီပုဂၢိဳလ္ထုိင္ေနသည့္ခုံ၏ စားပြဲတစ္လုံးျခားထားေသာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ခုံရွည္တြင္ ၀င္ထိုင္လုိက္၏။ ဤတြင္ အဆိုပါလူျဖဴမွ ကၽႊႏ္ုပ္တုိ႔အား မသကၤာသလုိလုိ၊ ထူဆန္းသလိုလို ေ၀ခြဲရခက္ေသာ ပုံမွန္မဟုတ္သည့္ အၾကည့္ျဖင့္ မသိမသာ ေစာင္းေျမာင္းၾကည့္လုိက္သည္ကို ကၽႊႏု္ပ္သတိထားမိလုိက္၏။ ကၽႊႏု္ပ္ထုိကဲ့သုိ႔ သတိထားမိသည္ကို သူ သတိထားမိဟန္မတူ၊ မၾကာမၾကာၾကည့္ေသာ ထိုအၾကည့္မ်ိဳးကို သူထံမွ ခဏခဏေတြ႔ရ၏။ ထုိ႔ေနာက္တြင္မွ မိမိ၀တ္ရုံလာေသာ သကၤန္း၏ ေပစုတ္စုတ္အေနအထားျပန္ၾကည့္၍ မသကၤာသလုိ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္ကို သေဘာေပါက္မိေတာ့၏။ ထိုသို႔ေဘာေပါက္မိသည့္အေလ်ာက္ ဘ၀င္က်သည္ႏွင့္ ဆိုဖာခုံရွည္ေပၚသို႔ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ အနားယူလုိက္ေလေတာ့၏။
အိပ္ရာမွႏိုးေသာအခါ နည္းနည္းေတာင္ေမွာင္ခ်င္ေနၿပီ။ ေစာေစာက ႏိုင္ငံျခားသားလည္းမရွိေတာ့၊ သူငယ္ခ်င္းလည္းဘယ္ေရာက္ေနသည္မသိ၊ သူ႔အိတ္ကိုေတာ့ေတြ႔ရ၏။ ခဏအၾကာတြင္ သူငယ္ခ်င္းျပန္ေရာက္လာသည္၊ မိမိတို႔ ထိုင္းေရာက္ေနၿပီဆိုသည့္အေၾကာင္းကို ကိုလံဘုိရွိ မိမိတုိ႔အားလာေရာက္ႀကိဳၾကမည့္ ဦးသုဇယႏွင့္ ဦးသာသနတို႔ထံ ဖုန္းျဖင့္အေၾကာင္းၾကားေနသည္ဆုိ၏။ ထုိ႔ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းက ဆက္၍ ဤႏိုင္ငံမွာ သံဃာတစ္ပါးအေနျဖင့္ ေစ်း၀ယ္ရသည္မွာ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ မတူေၾကာင္း၊ သူ ဖုန္းကတ္၀ယ္ရာတြင္ ပိုက္ဆံကို ထုိင္းအေရာင္း၀န္ထမ္းမယ္မ်ားက သူ႔လက္မွ တိုက္႐ုိက္လက္မခံေၾကာင္း၊ တင္စရာတစ္ခုခုေပၚတြင္ တင္ထားခဲ့မွလက္ခံေၾကာင္းကို ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ေျပာျပေလ၏။ အကၽႊႏု္ပ္လည္း သံဃာေတာ္မ်ားအေပၚတြင္ ႐ုိေသသမႈျဖင့္ျပဳေသာ ထုိဓေလ့ကို တြင္တြင္ႀကီးသေဘာက်မိေန ေတာ့၏။
ေစာလြန္းေသးေသာ္လည္း တစ္ခါမွ်သြားဖူးေသာ ခရီးမဟုတ္သည့္အတြက္ စိတ္ပူေသာေၾကာင့္ ည(၇) နာရီခန္႔ေလာက္တြင္ ကိုလံဘိုသို႔သြားမည့္ ေလယာဥ္အတြက္ ထုိင္ခုံနံပါတ္ျဖတ္ရန္ လက္မွတ္ေကာင္တာအရွာ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ သိပ္မၾကာမီ စာေရးမေလးမ်ားတန္းစီရပ္ေနရာ လက္မွတ္ေကာင္တာကို ေတြ႔ရေလသည္။ ထုိင္ခုံနံပါတ္ျဖတ္ရန္ စာေရးမတစ္ေယာက္ထံသို႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို ေပးလုိက္ေသာအခါ `အလြန္တရာေစာေသးသည္`ဟူ၍ မ်က္ႏွာမၾကည္မသာႏွင့္ မဲ့ရြဲ႕ကာ ေအာ္လႊတ္လိုက္ေလသည္။ `ျမန္မာျဖစ္၍လား သို႔မဟုတ္ ကၽႊႏု္ပ္ျဖစ္၍လား` ဟူေသာ အားငယ္ေသာ အေတြးမ်ားျပန္လည္ေပါက္ဖြားလာကာ စိတ္မသာမယာျဖင့္ ေကာင္တာမွ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္လွည့္ထြက္လာၾကေလေတာ့၏။ ကၽႊႏ္ုပ္တုိ႔နားခုိခဲ့ရာ ေခ်ာင္ကေလးသို႔ျပန္အေရာက္တြင္ LCD ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနေလၿပီ။ အျပင္းေျဖစရာေတာ့ ေတြ႔ၿပီဟူ၍ ၀မ္းသာမိၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ မည္သည့္ခရီးသည္မွ်ၾကည့္မေနေသာ အႏွီ LCD တီဗြီျပားႀကီးအား ႏွစ္ေယာက္သား အားရပါးရ ေရွ႕ဆုံးတန္းမွထိုင္၍ ၾကည့္ေနမိၾကေလေတာ့၏။
(၉)နာရီထိုးေသာအခါ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေသာအခ်ိန္ ျဖစ္တန္ေကာင္းပါရဲ႕ဟု ေတြး၍ လက္မွတ္ေကာင္တာထံသို႔တစ္ေၾကာ့ျပန္ ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ဤတစ္ခါတြင္ေတာ့ ထုိင္ခုံနံပါတ္ကို ေလ်ာေလ်ာ႐ႈ႐ႈရသျဖင့္ အသက္႐ႈေခ်ာင္ကာ နံရံေပၚတြင္ ကပ္ထားသည့္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္(လ္) လမ္းညႊန္စက္မ်ား၏အကူအညီျဖင့္ ကိုလံဘုိသို႔ (၁၀) နာရီတြင္ ထြက္မည့္ေလယာဥ္ရပ္နားရာ အေပါက္နံပါတ္(၁၇)သုိ႔ သုတ္ေျခတင္ခဲ့ၾကေလသည္။ ကၽႊႏ္ုပ္တုိ႔ေရာက္သြားေသာအခါ ခရီးသည္ခပ္က်ဲက်ဲကိုသာ ပိတ္ထားေသာအေပါက္ (၁၇) အနီးရွိ ထုိင္ခုံမ်ားတြင္ ထိုင္ေနသည္ကုိေတြ႔ရေလသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် တဖြားဖြားေရာက္ရွိလာေသာ ခရီးသည္မ်ားျဖင့္ အေပါက္ (၁၇) အနီးတြင္ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိး၍ေနေလေတာ့၏။ အခ်ိန္က်ေသာအခါ တာ၀န္ရွိသူမ်ားေရာက္ရွိလာၿပီး အေပါက္ (၁၇) ကိုဖြင့္လိုက္သည္တြင္ ခရီးသည္မ်ားမွာ အုတ္အုတ္ၾကြၾကြႏွင့္ ရြရြတတျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။ ေလယာဥ္ေပၚတက္မည့္ခရီးသည္မ်ားဖရုိဖရဲမျဖစ္ေစရန္ ၀န္ထမ္းမ်ားက လက္မွတ္အစဥ္အတိုင္းေခၚ၍ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကိုသာလွ်င္ အေပါက္မွတဆင့္ ေလယာဥ္ေပၚသုိ႔တက္ခြင့္ျပဳေလသည္။ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ ဦးစားေပးေနရာရသျဖင့္ ကၽႊႏ္ုပ္တို႔မွာ လက္မွတ္အစဥ္အတုိင္း ေစာင္းဆုိင္းေနစရာမလိုပဲ ဦးစြာပထမ ၀င္ခြင့္ရေလ၏။
ေလယာဥ္ေပၚေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း ဣေျႏၵရရ ထုိင္မိရက္သားျဖစ္ေနေစရန္ ေနာက္ကလူပုဂၢိဳလ္မ်ားေရာက္မလာေသးခင္ ထုိင္ခုံကို အျမန္ရွာ၏။ ဣေျႏၵမဖက္ ျပာယာခတ္လွ်က္ ထိုင္ခုံရွာေနေသာ ကၽႊႏ္ုပ္၏အျဖစ္ကိုရိပ္စားမိေသာ ေလယာဥ္မယ္ေလးတစ္ဦးက မိမိ၏ထုိင္ခုံလက္မွတ္ကိုၾကည့္၍ မိမိထုိင္ရမည့္ေနရာကို ညႊန္ျပေလသည္။ ထုိအခါတြင္မွ ကၽႊႏု္ပ္မွာ ဣေျႏၵရရႏွင့္ အထာက်ေလေတာ့၏။ ျပဴတင္းေဘး ထုိင္ခုံတြင္ေနရာရေသာေၾကာင့္ ႐ႈခင္းမ်ားကို ၾကည့္ရေပဦးမည္ဟု မဲတင္းထားေသာ္လည္း ညျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘမွ်မျမင္ရ။ ကမၻာ့ေျမျပင္ႀကီးတစ္ခုလုံးသည္ အေမွာင္အတိက်လွ်က္ရွိသည္။ သို႔ႏွင့္ စိတ္ပ်က္ပ်က္ျဖင့္ မိမိေရွ႕တြင္ရိွေသာ ေလယာဥ္ပိုင္စာအုပ္တစ္အုပ္ကို လွန္ေလွာၾကည့္႐ႈေနမိ၏။ ခဏအၾကာတြင္ ေလယာဥ္မယ္မ်ားမွ ခရီးသည္မ်ားအား ညေနစာထမင္းဘူးမ်ားေ၀ငွေနသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ ထို႔အျပင္ ယမကာမ်ိဳးစုံတင္ထားေသာ တြန္းလွည္းေလးကို တြန္းလွ်က္ လူႀကီးမင္းမ်ားႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ယမကာမ်ားကို ငဲ့ေပးေနသည္ကိုလည္းေတြ႔ရ၏။ အလုိက္သိေသာေလယာဥ္မယ္မ်ားက ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔ရဟန္းေတာ္မ်ားထံသို႔မည္သည့္အရာမွ် ယူေဆာင္မလာ။ ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔ကလည္းဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ လူႀကီးမင္းမ်ားၾကားတြင္ လြန္စြာဣေျႏၵရကာ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိပင္ ၾကည္ညိဳမိေတာ့၏။ ထမင္းဘူးေ၀ငွျခင္း၊ ယမကာငွဲ႔ေပးျခင္းမ်ား ၿပီးဆုံး၍ အားလုံးရွင္းလင္းၿငိမ္သက္သြားေသာ အခ်ိန္တြင္မွ ေလယာဥ္မယ္တစ္ဦးကကၽႊႏ္ုပ္ထံလာ၍ (အခ်ိဳရည္စေသာ ဂိလာမ္ဘတ္ကို ရည္ညႊန္းကာ) မည္သည့္အရာမ်ားသုံးေဆာင္ခ်င္ပါသလဲဘုရား ဟုေလ်ာက္ေလ၏။ ကၽႊႏု္္ပ္လည္း ေရခ်မ္းခ်မ္းတစ္ခြက္ ေသာက္လုိေသာဆႏၵရွိသျဖင့့္္ ‘cool drink’ ဟူ၍ ဆႏၵျပဳလုိက္ေသာအခါတြင္ ေလယာဥ္မယ္ေလးမွာ မ်က္ႏွာပ်က္လွ်က္ ရွက္ကုိးရွက္ကန္းျဖစ္သြားေလသည္။ ဤသည္ကို ရိပ္စားမိေသာကၽႊႏု္ပ္လည္း မိမိစကားကို ျပန္လည္သုံးသပ္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါတြင္ ‘cool drink’ ဆုိသည္မွာ ယမကာတစ္ခုခုကို ရည္ညႊန္းေၾကာင္းေတြ႔ရေလ၏။ သူ ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းျဖစ္သြားသလို ကၽႊႏ္ုပ္လည္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြား၏။ ဤသည္ကို ရိပ္စားမိဟန္တူေသာ အႏွီေလယာဥ္မယ္ေလးက (‘you mean cold water?’) `ေရေအးကို ဆုိလုိတာလားဘုရား` ဟု ေလွ်ာက္တင္လုိက္မွ ကၽႊႏု္ပ္လည္း ရွက္လုံးကိုခ်ကာ ခပ္ျပဳံးျပဳံးျဖင့္ ‘yes’ ဟု ျပက္တက္တက္ ေထာက္ခံလုိက္ရေလေတာ့သည္။ ဟင္း… လူၾကားသူၾကားတြင္ ခမ္းႀကီးခမ္းနားျဖင့္ ေနထိုင္ရသည္မွာ အလြန္တရာစိတ္မြန္းၾကပ္၍ မသက္သာလွဘိေတာင္း ဟု ေတြးလွ်က္ သက္ျပင္းကိုမႈတ္ကာ ျပဴတင္းေပါက္ေဘးရွိ အေမွာင္ထုအတြင္းသို႔ အျမင္အာ႐ုံကိုေကာ စိတ္အာ႐ုံကိုပါ လြင့္ထားလုိက္ေတာ့၏။ အင္း… ၿငိမ္းခ်မ္းလွဘိေတာင္း။
ေမွာင္ႏွင့္မဲမဲထဲတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာတည္ရွိေနသည့္ ကၽႊႏု္ပ္၏စိတ္အစဥ္ကိုဖ်က္စီးမည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခု ကၽႊႏု္ပ္မ်က္စိအာ႐ုံထဲတြင္ အေရာင္စူးရဲစြာျဖင့္ ထင္လာေလသည္။ ထိုအရာမွာ ျမစ္တစ္စင္းျဖစ္ေလသည္။ ညအေမွာင္ထဲတြင္ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ရေလာက္ေအာင္ ဤျမစ္ႀကီးအတြင္းစီးဆင္းေနေသာေရမ်ားမွာ အႏုျမဴေရမ်ားပင္ျဖစ္ရေပမည္ဟု မင္းသိခၤ၏ ဇာတ္ေကာင္စတုိင္ျဖင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္လုိက္မိေသး၏။ သဘာ၀တရားတို႔သည္ ဆန္းၾကယ္လွေပသည္ဟု ေတြးကာ အဆိုပါအႏုျမဴျမစ္ႀကီးကို ဥေပကၡာျပဳ၍ ေစာေစာက ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကေလးကို ဆက္ဖတ္ေနလိုက္၏။ နာရီ၀က္ခန္႔ဖတ္မိလွ်င္ ၿငီးေငြ႔လာေသာေၾကာင့္ ရွိသမွ်အာ႐ုံတို႔ကို စာ႐ြက္ေပၚမွဖယ္၍ အေမွာင္ထုႀကီးထံတြင္ ေနာက္ထက္တဖန္ အပ္ႏွံထားလုိက္ျပန္သည္။ ခဏတျဖဳတ္အတြင္း၌ပင္ ကၽႊႏ္ုပ္စိတ္မ်ားမွာ အင္တင္တင္ႏွင့္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနမိျပန္ေတာ့သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လြန္ခဲ့ေသာနာရီ၀က္ခန္႔ကေတြ႔ခဲ့ေသာ ျမစ္ႀကီးမွာ ေနရာမေရြ႕ေသးဘဲ ပုံစံတက်ဆက္လက္ တည္ရွိေနေသးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သဘာ၀တရား၏ ဆန္းၾကယ္ျခင္းကို ကၽႊႏု္ပ္လက္ခံေသာ္လည္း သဘာ၀က်က် ဆန္းၾကယ္ပါမွ သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္ေပမည္ ဟုတစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ခံယူမိေသး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ကၽႊႏ္ုပ္လည္း မေနသာေတာ့ဘဲ ေသခ်ာသဲကြဲေအာင္ စုံစမ္းပါမွေတာ္ေပမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္၏။ သုိ႔ႏွင့္ ေလယာဥ္ျပဴတင္းမွန္အနားသို႔ နီးႏိုင္သမွ်အနီးဆုံးကပ္၍ၾကည့္သည္တြင္ ေလယာဥ္ကုိယ္ထည္ႏွင့္ကပ္လွ်က္ရွိသည့္ အထက္ေဖာ္ျပပါျမစ္ႀကီးႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း ေနရာတြင္ ေလယာဥ္ပန္ကာအိမ္ႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ထိုအခါတြင္မွ ကၽႊႏ္ုပ္ ျမစ္ဟုထင္ထားခဲ့ေသာ အျဖဴေရာင္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ အရာ၀တၳဳႀကီးသည္ ေလယာဥ္ ေတာင္ပံျဖစ္သည္ကို သိခဲ့ရေလသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းမအံ့ၾသမိ၊ သဘာ၀တရားကိုလည္း မအံ့ၾသမိ၊ အရွိတရားကိုလည္းမအံ့ၾသမိေတာ့။ ထုိတရားႏွစ္ပါးႏွင့္ကၽႊႏု္ပ္ ခဏတျဖဳတ္အထင္အျမင္လြဲမွားၾက၍ ညင္သာစြာပဋိပကၡျဖစ္ပြားေနသည္ကိုၾကည့္ကာ အံ့ၾသမိ ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားေတာ့ ရွိေကာင္းရွိေပမည္။
သို႔ႏွင့္ ညတစ္နာရီမတုိင္မီ ကုိလံဘုိေလဆိပ္သို႔ေရာက္ခါနီးတြင္ ေလယာဥ္၀န္ထမ္းမ်ားက အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာခရီးသည္မ်ားကိုႏိႈး၍ ေလဆိပ္သို႔ ေလယာဥ္ဆိုက္ကပ္ပါေတာ့မည့္အေၾကာင္းကို သတိေပးကာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ေရးသြင္းရန္စာရြက္ကေလးတစ္ရြက္ကို ေပးေလသည္။ တစ္နာရီထိုးသျဖင့္ ေလဆိပ္သို႔အေရာက္တြင္ ေလဆိပ္အတြင္းရွိ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး ဌာနသို႔၀င္ကာ ေစာေစာကျဖည့္ခဲ့ေသာစာရြက္ကေလးႏွင့္ ပက္(စ္)ပို႔ကို ဆုိင္ရာတာ၀န္ရွိသူကိုေပး၍ အ၀င္တံဆိပ္တုံးကို ယူခဲ့ရေသး၏။ မၿပီးျပတ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ ႐ုံးကိစၥမ်ားေပတည္း။ ထို႔ေနာက္ ဟန္းကယ္ရီေခၚလက္ကိုင္အိတ္ ကေလးကိုဆြဲ၍ လက္ေက့(ခ်္) ေခၚ ခရီးေဆာင္အိတ္ႀကီးကိုယူရန္ ၄င္းလက္ေက့(ခ်္) ႀကီးမ်ားထားရာေနရာသို႔ ႏွစ္ေယာက္သားေမးျမန္း၍ သြားၾကေလသည္။ ကၽႊႏ္ုပ္၏လက္ေက့(ခ်္) ကေလးမွာ က်ိဳးေၾကေနသျဖင့္ သက္ေတာင့္သက္သာဆြဲသြား၍ မရေတာ့၊ ဤလက္ေက့(ခ်္)ႀကီးကို ခ်ီမ၍သယ္ယူရန္မွာလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ သို႔ႏွင့္ ဘီးလုံးႏွစ္လုံးခန္႔ေကာင္းေသးသျဖင့္ ကိုယ္ကိုညြတ္ကာ လက္ကိုင္ကြင္းမွဆြဲ၍သြားရေလ၏။ ထန္းသီးရြဲ႕မ်ားကို တုတ္တိုတိုႏွင့္ လိွမ့္ကစားေနေသာ ငယ္စဥ္ကအျဖစ္အပ်က္ကိုပင္ သတိရမိေတာ့၏။ ေနာက္မွ ေလဆိပ္၀န္ထမ္းတစ္ဦး၏အကူအညီျဖင့္ တြန္းလွည္းတစ္စင္းကိုရကာ သက္ေတာင့္သက္သာ သယ္သြားႏိုင္ေတာ့သည္။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားထြက္ရန္ဟု ေရးထားေသာအေပါက္အတြင္းသို႔ ၀င္၍ ငါမိနစ္ခန္႔ခရီးေပါက္လွ်င္ မိမိတုိ႔အားေစာင့္ႀကိဳေနေသာ ဦသုဇယႏွင့္ ဦးသာသနဦးေဆာင္သည့္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ငါးပါးခန္႔ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ အလြန္ပင္ အားတက္ေပ်ာ္ရႊင္မိေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးသုဇယထံမွ ´ကဲသီဟုိဠ္ေတာ့ေရာက္ၿပီ ဒုကၡေတာ့ခံၾကဦးေပါ့ကြာ` ဟူေသာ အားတက္ဖြယ္ႏုတ္ခြန္းဆက္စကားကို ၾကားရေလသည္။ သို႔တုိင္ ထိုစကားလုံးမ်ားသည္ သီဟိုဠ္ေရာက္သျဖင့္ ၾကည္လင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ ကၽႊႏ္ုပ္၏စိတ္အစဥ္ကို လြမ္းမိုးျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ပါေခ်။
ေလဆိပ္ႏွင့္ မကုဋရာမေခၚ ျမန္မာေက်ာင္းမွာ (၄၅) မိနစ္ခန္႔ ကြာေ၀း၏။ ကားေပၚတြင္ ဦးသုဇယ၏ သီဟုိေရာက္ဘ၀တကၠသိုလ္ ၾသ၀ါဒကိုၾကားနာရသျဖင့္ ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္၊ သတိျပဳရန္မ်ားကို မွတ္သားခဲ့ရေသး၏။ မနက္ဘက္ ႏွစ္နာရီမတ္တင္းခန္႔တြင္ ျမန္မာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသို႔ ေရာက္၏။ ကၽႊႏ္ုပ္တို႔ကို ေနရာခ်ထားၿပီး၍ ဦးသုဇယတုိ႔လည္း ျမန္မာေက်ာင္းမွ (၁၅) မိနစ္ခန္႔ေ၀းေသာ မိမိတုိ႔သီတင္းသုံးရာ နာလႏၵာရာမယေခၚ ကုလားေက်ာင္းသို႔ျပန္သြားၾကေလ၏။ အားကိုးရာမရွိေတာ့ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ ဟာ၍က်န္ခဲ့၏။ ျမန္မာျပည္သို႔ ခ်က္ခ်င္းထျပန္ခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္မိေတာ့၏။ ထုိ႔အခါတြင္မွ သိပၸံေမာင္၀၏ ျမန္မာျပည္သို႔ လြမ္းဆြတ္တသ သတိရစိတ္မ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ေတာ့ေလသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသုိ႔ ၀င္၀င္ျခင္းရရွိသည့္ တစ္လဗီဇာကို တစ္ႏွစ္ဗီဇာသုိ႔တိုးရန္ အစုိးရ႐ုံးမ်ားကို သြားရျပန္ေသး၏။ ႐ုံး (၄) ခုသို႔ ႏွစ္ရက္ခန္႔သြားအၿပီးတြင္ ဗီဇာသက္တမ္းတုိးျခင္းကိစၥ နိ႒ိတံေလသည္။ တကၠသိုလ္တက္ရန္အတြက္ ေနာက္ထပ္န႒ိတံစရာ ကိစၥမ်ားက်န္ေပေသးသည္ဟုေတြး၍ စိတ္ေလးမိျပန္ေလသည္။ ဘ၀မျပတ္ေသးသ၍ အဆုံးသတ္စရာမ်ားက်န္ေနဦးမည္မွာ ဓမၼတာပင္ျဖစ္ေလသည္ ဟူ၍သာ မိမိစိတ္ကိုမိမိ ေခၽႊးသိပ္ထားရ၏။
အသစ္ေရာက္ရွိေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အနည္းဆုံးႏွစ္လခန္႔ေနခြင့္ရ၍ ထုိႏွစ္လအတြင္း အၿမဲေနထိုင္မည့္ ေဒသခံကုလားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကိုရွာရေလသည္။ တခ်ိဳ႕ကုလားေက်ာင္းမ်ားမွာ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္၏။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားမွာ လြတ္လပ္၏။ မေခ်ာင္မက်ပ္ အလယ္အလတ္ေသာ ေက်ာင္းမ်ားလည္းရွိ၏။ မည္သည့္ေက်ာင္းသားသစ္မဆို အစပထမ ေနထိုင္ေရးတြင္ သိပ္အခက္အခဲမရွိလွေသာ္လည္း စားေသာက္ေရးတြင္မူ အခက္အခဲမ်ားကိုေတြ႔ရေလသည္။ ဟုတ္ေပ၏၊ သီဟိုဠ္ရိုးရာအစားအစာမ်ားသည္ ျမန္မာအစားအစာမ်ားႏွင့္ အလြန္ကြာျခားေလ၏။ သုိ႔ေသာ္သီဟုိဠ္႐ုိးရာအစားအစာမ်ားမွာ ဆီ၊ဟင္းခ်ိဳမႈန္႔ စသည္တို႔ကို အလြန္အသုံးနည္း ေသာေၾကာင့္ က်န္မာေရးႏွင့္ ညီညြတ္ေလသည္။ က်န္းမာေရးစာမ်ားသည္ ျမန္မာ့လ်ာႏွင့္ သဟဇာတမျဖစ္သည္မွာ သိပ္မဆန္းလွေပ။ သိပၸံေမာင္၀တို႔ အဂၤလန္တြင္ ပညာသင္စဥ္က ငပိကိုေတာင့္တသကဲ့သို႔ ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔လည္း ငပိကို ေတာင့္တမိေပသည္။ တခါတရံ ျမန္မာျပည္မွ ပို႔လုိက္ေသာငပိပုန္းကို သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ ညွပ္၍ (၃) ရက္အတြင္းကုန္စင္ေအာင္ ၿမိန္ၿမိန္ရွက္ရွက္ စားၾကသည္ကို ေထာက္ျခင္းအားျဖင့္ သိပၸံေမာင္၀တို႔ကဲ့သုိ႔ေသာ အဂၤလန္ျပည္သြား ျမန္မာစာသင္သားတုိ႔မွာ ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔ထက္ပင္ အစားအေသာက္ဆင္းရဲရွာသည္ ဟုေတြးမိ၏။ ယခုအခါတြင္ေတာ့ ျမန္မာအစားအစာမ်ားႏွင့္ မ်ားစြာမျခားနားေသာအစားအေသာက္မ်ား ရွိသည့္ တရုတ္၊ အိႏၵိယ၊ ထုိင္း စားေသာက္ဆိုင္မ်ား ေအာက္(စ္) ဖို႔ဒ္တြင္ တည္ရွိေသာေၾကာင့္ ထိုေခတ္ကေလာက္ အစားအေသာက္ဆင္းရဲေတာ့မည္မထင္။ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ စိန္႔ဂြ်န္၀ု(ဒ္)တြင္ Mandalay Burmese Restaurant ဟူေသာ စားေသာက္ဆုိင္ကိုပင္ေတြ႔ရွိႏိုင္ေလသည္။ ယခုေခတ္ သီဟုိဠ္ျပည္တြင္လည္း မရႏိုင္ေသာအစားအစာမ်ားမွာ မရွိ သေလာက္ပင္ ရွားပါးေလ၏။ သို႔ေသာ္ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားမွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို ၾကည္ညိဳေလးစားလွေသာေၾကာင့္ ရဟန္းတစ္ပါးအေနျဖင့္ အစားအေသာက္မ်ိဳးစုံရႏုိင္ေသာ စားေသာက္ဆုိင္မ်ား၊ ဖု(ဒ္)စီးတီးမ်ားတြင္ သြားေရာက္၀ယ္ယူစားေသာက္ရန္မွာ လြန္စြာမသင့္ေလ်ာ္ေသာ အေျခအေနတြင္ရွိေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔ရွိသမွ်ျဖင့္ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္လွ်က္ အသြားအလာအေနအထိုင္ကို တက္ႏိုင္သမွ်ထိမ္းသိမ္း၍ သီဟိုဠ္ပညာသင္ခရီးလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရမည္မွာ အားလုံးေသာ သီဟုိဠ္ေရာက္ စာသင္သား ရဟန္းေတာ္မ်ား၏တာ၀န္ပင္ျဖစ္ေပသည္။
ဤသည္တုိ႔မွာ သီဟုိဠ္ျပည္ ပညာေတာ္သင္ ျမန္မာတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ေရွးဦးမစြ ေတြ႔ႀကဳံျဖတ္ေက်ာ္ရမည့္ သြားေရးလာေရး၊ ေနထုိင္ေရးႏွင့္ စားေသာက္ေရးအခက္အခဲ တခ်ိဳ႕ျဖစ္ေပသည္။
0 comments:
Post a Comment