ဧရာ၀တီမွ နာဂစ္သို႔

အဲဒီေန႔ကေပါ့…
နာဂစ္က ငါခ်စ္တဲ့သူေတြကို
ဆင္ရိုင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ အဟုန္မ်ိဳးနဲ႔
ရက္ရက္စက္စက္ တိုး၀င္နင္းသတ္ခဲ့တယ္
ဟိုမွာ… ၾကည့္ပါဦး
အတုံးအ႐ုံးနဲ႔ ဆုံး႐ႈံးခဲ့တဲ့ အိုးအိမ္ေတြြ
ထိပ္ထိပ္ျပာျပာနဲ႔ စိတ္စိတ္မႊာမႊာ
ကြဲေနတဲ့ ဆန္အိုးႀကီးေတြ
ဖရုိဖရဲနဲ႔ေသပြဲ၀င္ေနတဲ့
၀ိညာဥ္မဲ့ခႏၶာကိုယ္ေတြ
ၿပီးေတာ့…
အာ႐ုံေတြေဖာက္ျပားလုိ႔
စိတ္ေတြေျခာက္ျခားေနတဲ့
က်န္ရစ္သူေတြ


ႏု၊ရင့္၊ပ်ိဳ၊အုိ စိုစိုေျပေျပရွိခဲ့ၾကတဲ့သူတုိ႔ဘ၀
ႏိုးႏိုးၾကားၾကားနဲ႔ ရုိးသားခဲ့ၾကတဲ့သူတို႔ဘ၀
ဤမွ်အခ်ိဳးက် သာယာလွတဲ့ သူတို႔ကမၻာကို
ဘယ္လိုရန္ၿငိဳးအမုန္းေတြေၾကာင့္
ပ်က္သုဥ္းဆုံး႐ႈံးေစခဲ့တာလဲ

ရက္စက္မႈေတြ အားရေက်နပ္ျခင္းဆိုတဲ့
ျပဒါးတုိင္အမွတ္ေရာက္တဲ့အခါ
သုႆန္တစျပင္ႀကီးေပၚမွာ
ေလႏုေထြးေထြးေလးကိုေ၀ွ႔ယမ္း
မိုးစက္ေအးေအးေလးကိုပက္ျဖန္းလုိ႔
အေယာင္ေဆာင္က႐ုဏာ အနမ္းေတြကို
ေသြးေအးေအးနဲ႔ ေပးခဲ့ေသးရဲ႕
နာဂစ္ေရ…
မင္းကေတာ့ ညိဳမဲမဲသိန္းငွက္တစ္ေကာင္လို
ခပ္ယဲ့ယဲ့သစ္ကိုင္းေလးေပၚမွာတတ္နား
မင္းျပန္သြားတဲ့အခါ သစ္ကိုင္းေလးခမ်ာ
ယိမ္းထိုးလႈပ္ခတ္ ဘ၀ကိုပ်က္လို႔။ ။