ဘ၀ကိုခံစားနားလည္၍ ေအာင္ျမင္မႈကို ရယူျခင္း

ဘ၀တြင္ ဘ၀ထက္ အေရးႀကီးေသာအရာဟူ၍မရွိပါ။ ဘ၀သည္သာ ဘ၀၌အခရာ ျဖစ္၏။ ဘ၀သည္ ထိုမွ်အဓိကက်လွ်င္ ဘ၀ကို ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔ တန္ဖုိးထားျမတ္ႏုိးထုိက္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သို႔ဆိုလွ်င္ ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔ ျမတ္ႏုိးတန္ဖိုးထားေသာဘ၀ အထက္တန္းက်ဖုိ႔ ဘ၀တတ္လမ္းအတြက္ တမင္သက္သက္ျဖင့္ သဘာ၀က်စြာ ရွိေနရေသာ အခက္အခဲအတားအဆီးဟူသမွ်ကို ေက်ာ္လႊားႏုိင္ရန္ ကၽႊႏ္ုပ္တုိ႔ ႀကိဳးစားရေပမည္။ အလြန္တရာ အေရးႀကီးလွပါသည္ဆုိေသာ ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔၏ဘ၀ အဆင့္အတန္းျမင့္မားေစရန္ ကၽႊႏ္ုပ္တုိ႔ဘ၀ကို ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ယထာဘူတက်က် ခံစားနားလည္တတ္ဖုိ႔မွာလည္း ဘ၀တမွ်အေရးႀကီးလွ ျပန္ပါသည္။ ဘ၀ကို လက္ေတြ႔က်က် ခံစားနားလည္သည္ဆုိရာ၌ ဘ၀ကို မခံစားတတ္ေသးလွ်င္ ဘ၀ကို နားလည္ႏို္င္ဦးမည္ မဟုတ္ပါ။ ထုိ႔အတူ ဘ၀ကိုနားမလည္ေသးလွ်င္လည္း ဘ၀ကို ခံစားႏုိင္ဦးမည္ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ခြဲျခား၍မရစေကာင္းေသာ ခံစားနားလည္ျခင္းမ်ားျဖင့္သာ ဘ၀၏အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္း၊ အခ်ိဳးအေကြ႕ အတတ္အဆင္း ဟူေသာ ေလာကဓံတုိ႔ကို ၾကံ႕ၾကံ့ခံေက်ာ္လႊား၍ ဘ၀အဆင့္ကို ျမွင့္သင့္ေပ၏။

သို႔ဆိုလွ်င္ ဘ၀ကိုမည္သည့္အရာတို႔ျဖင့္ခံစား နားလည္ႏုိင္ပါမည္နည္း။ ထိုသို႔ ေမးခဲ့သည္ရွိေသာ္ အကႊ်ႏ္ုပ္ေက်နပ္ နားလည္ထားသည့္အတုိင္း ေျဖႏုိင္စရာရွိသည္မွာ သဒၶါျဖင့္ခံစား၍ ပညာျဖင့္ နားလည္ပါဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထုိ သဒၶါ ပညာဟူေသာ တရားႏွစ္ပါးသည္လည္း ခံစားျခင္းႏွင့္ နားလည္ျခင္းကဲ့သုိ႔ ခြဲျခား၍ မရစေကာင္းေပ။ သဒၶါတရားရွိသူတို႔အတြက္ ဘ၀ပန္းတုိင္သို႔သြားရာ လမ္းေၾကာင္းရွိ အတားအဆီးဟူေသာ တံခါးႀကီးကို ငါဖြင့္ေပးထားေတာ္မူၿပီဟု ဟုဗုဒၶရွင္ေတာ္ ျမႊက္ေဖာ္ခဲ့၏။ တဖန္ ဘ၀တြင္ ပညာသည္အျမတ္ဆုံးျဖစ္သည္ဟု မိန္႔ဆုိျပန္ေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘ၀ကို ခံစားနားလည္ဖို႔ သဒၶါႏွင့္ပညာကို ေပါင္းစပ္မွ ျဖစ္ေပေတာ့မည္။ မွန္၏၊ သဒၶါတရားခ်ည္းသက္သက္ျဖင့္ ဘ၀ကိုခံစားရာ၌ မိမိသည္ခံစားလြယ္သူျဖစ္လွ်င္ လူမသမာ ပညာရွိတုိ႔၏ ခ်ိဳသာေသာလွိမ့္လုံးမ်ားၾကားတြင္ ယစ္မူးေမ်ာလြင့္ ေနေပလိမ့္မည္။ မိမိ၏ခံစားတတ္ေသာ သဒၶါႏွလုံးသားကို အသုံးခ်မခံရေစရန္ စဥ္းစားတတ္ေသာ ပညာဦးေႏွာက္ျဖင့္ ထိမ္းခ်ဳပ္ရေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္သဒၶါတစ္ခုတည္းကို လႊတ္ထား၍မျဖစ္ေပ။ ထုိမွတဖန္ အရာရာတုိင္းကို ေတြးေတာဆင္ျခင္ ေနျပန္လွ်င္လည္း ဦးေခါင္းထူ၍ ဆံပင္သာျဖဴသြားမည္ ဘ၀၏ အလွတရားကို ခံစားႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ဗုဒၶက ငါအသိအမွတ္ျပဳထားေသာဘ၀ပန္းတုိင္ကို စဥ္းစားေတြးေတာေနရုံမွ်ျဖင့္ မေရာက္ႏိုင္ဟု မိန္႔ဆိုေတာ္မူ၏။ မွန္၏၊ လုိလွ်င္ၾကံဆ နည္းလမ္းရဟူေသာ အဆိုတစ္ခု ျမန္မာစကားပုံတြင္ရွိ၏။ “where there is a will there is a way” ဟူေသာ အဂၤလိပ္စကားပုံႏွင့္ သေဘာခ်င္းကိုက္ညီ၏။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဘ၀ပန္းတုိင္ကိုအလိုရွိလွ်င္ ၾကံဆေတြးေတာေနရုံမွ်ျဖင့္ မရႏုိင္ေပ။ ၾကံဆေတြးေတာ၍ရရွိလာေသာ လမ္းၾကာင္းေပၚတြင္ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က်ဆင္းေလွ်ာက္ပါမွ ဘ၀ပန္းတုိင္ကို လွမ္းကိုင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔တုိင္ မိမိေရွ႕မွပညာရွင္မ်ား ခင္းေပးထားေသာလမ္းေၾကာင္း သို႔မဟုတ္ မိမိကိုယ္တုိင္ခင္းထားေသာ လမ္းေၾကာင္းေပၚေလွ်ာက္လွမ္းရာတြင္ ယုံၾကည္မႈဟူေသာသဒၶါတရား ကင္းမဲ့၍ မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနလွ်င္ သို႔မဟုတ္ သံသယဟူေသာအမိုက္တုိက္မ်ား ရွိေနေသးလွ်င္ သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္မရွိေသာဘ၀ခရီးလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနသည္ႏွင့္ တူေသာေၾကာင့္ ပန္းတုိင္သုိ႔ေရာက္ဖုိ႔အေရး ေႏွာင့္ေႏွးေနမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ခံစားတတ္ေသာ သဒၶါသည္ စဥ္စားေတြးေတာတတ္ေသာ ဉာဏ္ပညာႏွင့္ အစဥ္အၿမဲ ပူးတြဲပါ၀င္ေနသင့္ေပသည္။

ဤေနရာတြင္ ပညာကိုအဘယ့္ေၾကာင့္ ခံစားျခင္းစာရင္း၌ မသြင္းဘဲ သဒၶါကိုသာ သြင္းထားရပါသနည္းဟု ေမးစရာရွိ၏။ ရွင္းအံ့၊ ပညာသည္ ေလးနက္တည္ၾကည္ျခင္း၊ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ျခင္းသေဘာ ရွိ၏။ အရာရာကို အလြယ္တကူျဖင့္ ခံစားတတ္ေသာ သေဘာမရွိေျခ။ အေတာ္အတန္ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ရာ ကိစၥရပ္မ်ားႏွင့္ႀကဳံေတြ႔လွ်င္ပင္ အသည္းလိႈက္ အူလႈိက္ျဖစ္၍မေနတတ္။ ထုိ႔အတူ ၀မ္းနည္းစိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳလွ်င္လည္း တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားတတ္ေသာ သေဘာမရွိေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ အဘိဓမၼာသေဘာအရ ပညာသည္ ဥေပကၡာႏွင့္ ယွဥ္စပ္၍ေနရေလသည္။ ဤသို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ အျဖစ္အပ်က္တုိ႔ကို ေတြ႔ႀကံဳေနရပါလွ်က္ မတုန္လႈပ္တတ္ေသာသူကို ဗုဒၶက ပညာရွိဟူ၍ ခ်ီးမႊမ္းေတာ္မူ၏။

အထက္ပါအေၾကာင္းအခ်က္မ်ားကို ေထာက္တြက္ၾကည့္လွ်င္ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ေသာ ပညာႏွင့္ ခံစားတတ္ေသာသဒၶါတုိ႔သည္ ထိပ္တုိက္ဆန္႔က်င္ေနသေယာင္ရွိ၏။ ဤတြင္ ခံစားတတ္ေသာ သဒၶါဟုဆိုရာ၌ အျပဳသေဘာသာပါေသာ ခံစားမႈျဖစ္သည္ကို သတိခ်ပ္သင့္ေပသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ သင္သည္ စစ္မွန္ေသာသဒၶါတရားျဖင့္ ဗုဒၶဘုရားကို ယုံၾကည္ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သည္ ဆိုၾကပါစုိ႔၊ သင္၏စိတ္အစဥ္၌ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ပီတိေသာမနႆတို႔ျဖင့္ ရႊမ္းေ၀ေနမည္မွာ မလြဲေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္သဒၶါတရားစစ္စစ္တြင္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈမ်ားကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးေသာ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ ခံစားမႈမ်ားသာ ပါ၀င္ေနရေပ၏။ ဗုဒၶသတ္မွတ္ထားေသာ ဘ၀၏ပန္းတုိင္သုိ႔သြားရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ မျဖစ္မေနေဆာင္ထားရမည့္ (၃၇)ပါးေသာ ေဗာဒိပကၡိယတရားတို႔တြင္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးျခင္း ပီတိသည္ တစ္ပါးအပါအ၀င္ျဖစ္သည္ကို ကႊ်ႏ္ုပ္တုိ႔ သတိထားရ ေပမည္။ ဤဆုိအပ္ခဲ့ၿပီးေသာ ဘ၀အတြက္ ဗုဒၶ၏လမ္းညႊန္ခ်က္သည္ အသိဉာဏ္ရွိေသာ (ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို မရည္ညႊန္းေသာ) လူသားထုတစ္ရပ္လုံးအဖို႔ ျခံဳငုံမိေသာ ဘုံလမ္းညႊန္ခ်က္ပင္ျဖစ္ေတာ့၏။

သုိ႔ေသာ္ လူသားတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ဘ၀သည္ တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု တူညီမႈမရွိၾကပါ။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ တူညီေသာ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ား ရွိပင္ရွိျငားေသာ္လည္း ေသးစိတ္အခ်က္အလက္၊ တစ္ဦးခ်င္း၏ခံယူခ်က္ ႏွင့္ စိတ္ေနျမတ္မျမတ္ တို႔သည္ တူညီခ်င္မွ တူညီေပလိမ့္မည္။ ကံၾကမၼာဒါရုိက္တာ၏ေအာက္တြင္ မင္းသားဘ၀ျဖစ္သည့္အခါျဖစ္၊ လူၾကမ္းဘ၀ျဖစ္သည့္အခါျဖစ္၊ ဇာတ္ပို႔ဘ၀ ေရာက္သည့္အခါေရာက္ႏွင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ဟာသမင္းသားမ်ားလည္း ျဖစ္တတ္ၾကေပသည္။ မည္သူမဆိုနီးပါး ဇာတ္ေဆာင္ျဖစ္ေအာင္ မႀကိဳးစားခ်င္ (သုိ႔) မႀကိဳစားႏုိင္ သည့္တုိင္ မင္းသားေတာ့ျဖစ္ခ်င္ၾကသည္။ မင္းသားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေစကာမူ ဒါရို္က္တာ၏အလိုက် မိမိစရုိက္ႏွင့္ အံ၀င္ခြင္က်ေသာ အခန္းက႑တြင္သာ ႀကိတ္မွိတ္ပါ၀င္ေနၾကရသည္မ်ားလည္း ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ရွားပင္ရွားျငားေသာ္လည္း က်ရာေနရာ၊ ရရာဥစၥာျဖင့္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ႏိုင္သူမ်ားလည္း ရွိေပေသးသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ဥေပကၡာသမားမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ဗုဒၶအလုိအရ အထြဋ္အထိပ္ ေရာက္သူမ်ားမဟုတ္ၾကပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း၊ လူ႔ေလာက လူ႔ဘ၀တြင္ လူေလးမ်ိဳးေလးစားရွိေၾကာင္း ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တုိင္ မဇၥ်ိမနိကာယ္တြင္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ျခံဳငုံတင္ျပ ထားသည္ကိုေတြ႔ႏိုင္ေပသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ (၁) မေကာင္းမႈအကုသိုလ္တို႔ကို ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လုပ္ေဆာင္သူ (၂) မေကာင္းမႈဒုစရိုက္မ်ားကို မလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္ ႀကိတ္မွိတ္၍ လုပ္ေဆာင္သူ (၃) ေကာင္းမႈကုသုိလ္တို႔ကို မလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္ ႀကိတ္မွိတ္၍လုပ္ေဆာင္သူ ႏွင့္ (၄) ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ားကို ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လုပ္ေဆာင္သူ ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ဤေလးမ်ိဳးျဖင့္ခ်ိန္ထုိး၍ အထက္ပါဥေပကၡာသမားမ်ားသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဗုဒၶအလုိအရ အထြဋ္အထိပ္ ေရာက္သူမ်ားမဟုတ္ၾကသနည္း၊ မည္သို႔ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးသည္ အထြဋ္အထိပ္ ေရာက္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသနည္း ဆိုသည္ကို သိပ္မနက္နဲလွေသာဉာဏ္ျဖင့္စဥ္းစား၍ သိရွိႏုိင္ၾကေပလိမ့္မည္။

အကႊ်ႏ္ုပ္သည္လည္း အထြဋ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ခ်င္သူမ်ားတြင္ တစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ (ေခါင္းေဆာင္ေနရာႏွင့္ အထြဋ္အထိပ္သည္ ထပ္တူညီမႈမရွိသည္ကို သတိျပဳပါ၊)။ မည္သူ႔အတြက္မဆို အထြဋ္အထိပ္သို႔ သြားရာလမ္းသည္ ေခ်ာေမြ႔ေျဖာင့္တန္းေနသည္ေတာ့ မျဖစ္တန္ရာ။ အတက္အဆင္း အေကြ႔အေကာက္ႏွင့္ အသူရာေခ်ာက္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေပလိမ့္မည္။ အထြဋ္အထိပ္ဟူေသာပန္းတုိင္ကို ဥေပကၡာျပဳ၍ ငါေတာ့ ဒီခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့လမ္းေတြ မည္းနက္ထူေျပာတဲ့ ေတာေတာင္ေတြကို မျဖတ္လုိဟု ေက်ေက်နပ္နပ္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားသူမ်ား ရွိႏိုင္သည္။ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတုိင္ကိုလွမ္းကိုင္လိုလွ်က္ ဒီခရီးၾကမ္းကို ငါမျဖတ္သန္းလုိ ဟူ၍ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ဖြင့္ေပးထားေသာလမ္းေၾကာင္းကို ဥေပကၡာျပဳထားေသာ ေၾကာင္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ အေခ်ာင္သမားမ်ားလည္း ရွိေပေသးသည္။ ခက္ခဲပင္ပန္းမႈ ျပင္းရွခါးသီးမႈ ျငဴစူၿငီးေငြ႔မႈ တုိ႔ကို ႀကိတ္မွိတ္ၿမိဳသိပ္လ်က္ စိတ္၏မေကာင္းမႈသုိ႔ ညြတ္တတ္ေသာသေဘာကို ဆန္႔က်င္၍ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုအတြက္ ခရီးၾကမ္းကို အံခဲျဖတ္သန္း ေနသူမ်ားလည္းရွိသည္။ တစ္ေတာင္တက္တစ္ေတာင္ဆင္း တစ္ေတာ၀င္တစ္ေတာထြက္ ခရီးၾကမ္းမ်ားကို မိတ္ေဆြဖြဲ႔လွ်က္ အခက္အခဲမ်ားကို ခ်မ္းေျမ႕ေပါ့ပါးစြာ စိတ္မပင္မပန္း ျဖတ္သန္းေနသူမ်ားလည္း အနည္းအားျဖင့္ ရွိၾကေလသည္။

ဘုရားေလာင္းသုေမဓာရွင္ရေသ့သည္ ထို အနည္းအားျဖင့္သာ ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားထဲတြင္ တစ္ဦးအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အထံေတာ္မွ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းလြန္လွ်င္ ဘုရားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္မည္ဟူေသာ နိယတဗ်ာဒိတ္ကုိ လက္ခံရယူေသာအခါ၀ယ္ သုေမဓာရွင္ရေသ့၏စိတ္ထဲတြင္ မနက္ျဖန္သည္ပင္ ငါ၏ဘုရားျဖစ္ေသာေန႔ ဟုခံစားရေၾကာင္း အဆိုရွိ၏။ ဆိုလုိသည္မွာ ဤမွ်ရွည္လ်ား ၾကာေညာင္းေသာ အခ်ိန္ကာလအတြင္း၌ လက္ခတ္မလြဲေတြ႔ရမည့္ ခက္ခက္ခဲခဲဟူသမွ်ကို ၾကည္ျမရႊင္လန္းေသာ စိတ္ဓာတ္အဟုန္တုိ႔ျဖင့္ မတုန္မလႈပ္ ခဏတျဖဳတ္ အတြင္း၌ပင္ ေက်ာ္လႊား လြန္ေျမာက္ႏုိင္မည္ဟု ဘုရားအေလာင္းေတာ္ မိမိကုိယ္ကုိမိမိ ယုံၾကည္ခံစား ေနရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အမွန္တကယ္လက္ေတြ႔ တြင္လည္း မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကို သူခံစားသည့္အတုိင္း ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့သည္ကို ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္မ်ားကို ေလ့လာျခင္းအားျဖင့္ သိရွိႏုိင္ေပသည္။ အမွန္တကယ္တမ္းတြင္ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းဟူေသာ အတုိင္းအတာကာလကို အလြန္တရာ ျမန္လွပါသည္ ဆိုေသာစိတ္ျဖင့္ ျဖတ္သန္းၾကည့္လွ်င္ပင္ တဖုတ္လႈိက္လႈိက္ႏွင့္ လြန္စြာပင္ေမာဟိုက္ရပါသည္။ အ႒ကထာ အဖြင့္ က်မ္းမ်ား၏အလုိအရ တစ္ကမၻာ၏ၾကာခ်ိန္သည္ပင္ စိတ္မွန္းျဖင့္တြက္ခ်က္ရ အလြန္ခက္ခဲသည္ကို ေတြ႔ႏုိင္သည္။ စပါးက်ီတုိက္ႀကီးတစ္ခုထဲတြင္ မုန္ညွင္းေစ့မ်ားကို အျပည့္ထည့္၍ ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာတစ္ရာၾကာလၽွင္ တစ္ေစ့တစ္ေစ့ထုတ္ၾကည့္ပါ။ စပါးက်ီအတြင္းရွိ မုန္ညွင္းေစ့မ်ားသာကုန္သြားမည္ ကမၻာတစ္ခု၏သက္တမ္းသည္ ကုန္ဆုံးဦးမည္ မဟုတ္ဟု ဆို၏။ တဖန္ ဆင္ေျပာင္တမွ်ႀကီးမားက်စ္လ်စ္ေသာ ေက်ာက္တုန္းႀကီးကို အလြန္တရာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ေသာ ၀ါဂြမ္းစကေလးျဖင့္ ပြတ္ပါ ေက်ာက္တုံးႀကီးသာ လုံးပါးပါး၍ ေပ်ာက္ဆုံးသြားမည္ ကမၻာႀကီးသည္ပ်က္စီးဦးမည္မဟုတ္ဟု ဆိုျပန္သည္။

ေခတ္သစ္သိပၸံပညာရွင္မ်ား၏ အဆိုအရ ယခုကႊ်ႏ္ုပ္တုိ႔ေနထုိင္ရာ ကမၻာႀကီးသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း သန္းငါးေထာင္ၾကာလွ်င္ ပ်က္စီးလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ ယခုကမၻာႀကီးသည္ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေနၿပီဟု အႏွီသိပၸံပညာရွင္မ်ားကပင္ဆို၏။ သိပၸံပညာရွင္တုိ႔အဆိုႏွင့္ ဗုဒၶက်မ္းဂန္ အလိုတုိ႔ကို ခ်ိန္ညွိတြက္ခ်က္ၾကည့္လွ်င္ ေယဘုယ်တူညီခ်က္မ်ားကို အံ့ဩဖြယ္ရာ ေတြ႔ရွိႏိုင္ေပသည္။ ဤဘဒၵကမၻာတြင္ ကကုသန္၊ ေကာဏဂုံ၊ ကႆပ၊ ေဂါတမ ဟူေသာ ဘုရားေလးဆူ ပြင့္ေပၚေတာ္မူၿပီးၿပီဟု ဗုဒၶက်မ္းဂန္မ်ားက ဆို၏။ တဖန္ဤကမၻာ၏ ေနာက္ဆုံးဘုရားတစ္ဆူအေနျဖင့္ အရိေမေတၱယ်မည္ေသာ ဘုရားတစ္ဆူ ပြင့္ေပၚေတာ္မူလိမ့္ဦးမည္ဟုဆိုျပန္၏။ ဘုရားငါးဆူ ပြင့္ရန္ရွိေသာ ဤကမၻာေျမႀကီးသည္ ေလးဆူပြင့္ေပၚေတာ္မူၿပီးၿပီဆုိလွ်င္ အုိေနၿပီဆုိသည္ကို ခန္႔မွန္း၍ရႏိုင္သည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ယခုႏွစ္မွစ၍ေရတြက္ေသာ္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း သန္း (၅၀၀၀) အတြင္း၌ အရိေမတၱယ်ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူမည္ ဟုဆိုႏိုင္ေပသည္။ ထိုမွ တဖန္ ႏွစ္ေပါင္းသန္း (၅၀၀၀) ၾကာၿပီးေနာက္ ကမၻာေျမႀကီးပ်က္စီးမည္ဆိုလွ်င္ လူအမ်ား အဘယ္ေနရာကို အဘယ္ပုံစံျဖင့္ ေနထုိင္ရွင္သန္ ၾကမည္နည္း။ ဤအတြက္ သိပၸံပညာကတိက်ေသာ အေျဖကိုမေပးႏိုင္သည့္တုိင္ ဗုဒၶက်မ္းဂန္မ်ားက ရွင္းလင္းေသာအေျဖကို တိတိပပေဖာ္ျပထားေလ၏။ ဗုဒၶက်မ္းဂန္မ်ား၏ အလိုအရ ကမၻာႀကီးပ်က္သုံးသည့္အခါ သံသရာတြင္ ၾကင္လည္ရဦးမည့္သတၱ၀ါမ်ားတြင္ ေမတၱာအစရွိေသာ ျဗဟၼစိုရ္တရားတို႔ကို အားထုတ္ ပႊားမ်ားေသာ နတ္လူတုိ႔သည္ အထက္ျဗဟၼျပည္သုိ႔လားေရာက္၍ က်န္ေသာ သတၱ၀ါတို႔႔၏ ဘ၀သည္ မိမိတုိ႔ဆုိင္ရာဘုံဌာနႏွင့္တကြ ပ်က္စီးျခင္းသုိ႔ေရာက္ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ပရိေစၦဒၾကာျမင့္ၿပီျဖစ္ေသာ ေရွးေဟာင္းက်မ္းဂန္မ်ားျဖစ္သည့္ အတြက္ ဒ႑ာရီဆန္သည္ဟုဆိုလွ်င္ အျပစ္မဆုိသာပါ။ သို႔တုိင္ ယခုမ်က္ေမွာက္ကမၻာႀကီး၏ အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္သာလွ်င္ ထုိထိုေရွးလူႀကီးမ်ား အတြက္ ပို၍ပင္ဒ႑ာရီဆန္ေနေပလိမ့္မည္မွာ လြဲအံ့မထင္။ ရာစုႏွစ္ကိုမဆိုထားႏွင့္ ဆယ္စုႏွစ္ပိုင္းအတြင္း၌ပင္ စိတ္ကူးျဖင့္ေသာ္မွ မမွန္းဆႏိုင္ေသာ အျဖစ္အပ်က္ဆန္းမ်ား အဆက္မပ်က္ျဖစ္ပ်က္ေနသည္မွာ ကႊ်ႏ္ုပ္တို႔ ကိုယ္ေတြ႔ပင္ ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕ဆန္းၾကယ္ေသာ အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို သဘာ၀ကဖန္တီး၍ တခ်ိဳ႕ကိုမူ လူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ဖန္တီးၾက၏။ ျဖစ္ႏိုင္အံ့မထင္ဟုပင္ လူတို႔မထင္ထားေသာ သိပၸံစာတန္းမ်ား၊ ဇာတ္လမ္းမ်ား ႏွင့္ ၀တၳဳမ်ားကို အႏွီသိပၸံပညာရွင္မ်ား ဖန္တီးထားေၾကာင္း ကႊ်ႏု္ပ္တို႔ေတြ႔ႏုိင္ေပသည္။ ဒ႑ာရီကိုပင္ အနာဂါတ္ျဖစ္ေအာင္ တီထြင္ထားေသာ ဤသိပၸံေခတ္ႀကီးတြင္ သမိုင္းကိုဒ႑ာရီဟုဆိုကာ ပစ္ပယ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ဖြင့္ထားေသာ ႏွလုံးသားမရွိသည့္ အေပၚယံသမားမ်ားပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထုိသူတို႔၏ႏွလုံးသားသည္ အရာရာတိုင္းကိုလက္မခံႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ဖြင့္ထားေသာႏွလုံးသားမရွိရကား အေပၚယံ သမားမ်ားပီပီ ဘ၀၏အႏွစ္သာရကို ႏွလုံးသားျဖင့္ခံစားနားလည္ႏုိင္ဦးမည္မဟုတ္ေခ်။ ဤကမၻာေျမႀကီးကို လူတို႔၏ မ်က္စိ၊နား၊ႏွာ၊လွ်ာ၊ကိုယ္၊စိတ္တုိ႔ျဖင့္ ေတြ႔ထိခံစားနားလည္းျခင္း သည္ပင္ ဘ၀ျဖစ္သည္ဟု ဗုဒၶအဘိဓမၼာကဆို၏။ လူတို႔ပိုင္ဆုိင္သည့္ ထုိေျခာက္ပါးေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ား၌လည္း စိတ္သည္သာလွ်င္ ပဓာနအခ်ဳပ္ဟုဆို ျပန္၏။ အဘိဓမၼာအလိုအရ ထိုစိတ္၏မွီရာသည္ ႏွလုံးသားျဖစ္၏။ သို႔ဆိုလွ်င္ လူသားတို႔၏ႏွလုံးသားႏွင့္ ကမၻာေျမႀကီး၏သဘာ၀တို႔သည္ အဆက္အသြယ္ ရွိေနၾကသည္ဟု ဆုိႏုိင္ေပသည္။ သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ကမၻာေျမႀကီးကိုနားလည္ဖုိ႔ ကႊ်ႏ္ုပ္တုိ႔၏ဘ၀ကို ကႊ်ႏ္ုပ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ နားလည္ဖုိ႔ ဦးစြာပထမ ႀကိဳစားရေပဦးမည္။ ဘ၀ကိုနားလည္ျခင္းဟူသည္ အမွန္ျမင္၀ါဒဟုဆုိအပ္ေသာ ေယာနိေသာမနသိကာရျဖင့္ မိမိျဖစ္ရာဘ၀ကို နားလည္းေပးျခင္းပင္ျဖစ္၏။

ဤသို႔ဤႏွယ္ ဘ၀ကိုနားလည္သြားၿပီဆုိလွ်င္ ကမၻာႀကီးကိုသာမက စၾက၀ဠာတစ္ခုလုံးကိုပါ နားလည္ရန္ မခက္ခဲေတာ့ေပ။ ယခုဆိုလွ်င္သိပၸံပညာရွင္မ်ားသည္ စၾက၀ဠာအတြင္းရွိ ၿဂိဳလ္ကမၻာမ်ားကိုနားလည္ရန္ အာကာသအတြင္းသို႔ ၿဂိဳလ္တုမ်ားလႊတ္တင္၍ စမ္းသပ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္လွ်က္ရွိၾကသည္။ ယခုအခ်ိန္အထိတိုင္ လကမၻာႏွင့္အဂၤါၿဂိဳလ္အေၾကာင္းကိုသာလွ်င္ အနည္းငယ္မွ်နားလည္ထားၾကေလသည္။ ဤတြင္သိပၸံပညာရွင္မ်ား အၾကံျဖစ္မိသည္မွာ အုိမင္းရင့္ေရာ္လာေနမႈေၾကာင့္ ကမၻာေျမႀကီးပ်က္စီးသြားၿပီဆုိလွ်င္ အဂၤါျဂိဳလ္ေပၚသို႔လူသတၱ၀ါ မ်ားေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ရန္ျဖစ္သည္။ အဂၤါၿဂိဳလ္ေပၚတြင္ ေရရွိသည္၊ သက္ရွိမ်ား ေနထုိင္ရွင္သန္ခဲ့ဖူးသည္ဟုယူဆရသည္၊ ၄င္း၏တည္ေနပုံသည္ ကမၻာေျမႀကီးႏွင့္ ဆင္တူသည္ဟုဆုိကာ ကမၻာေျမႀကီးပ်က္စီးလွ်င္ အဆိုပါၿဂိဳလ္ေပၚ၌ေနထုိင္ရန္အၾကံျဖစ္မိ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ၿဂိဳလ္ကမၻာေပါင္း ကုေဋသိန္းေသာင္းမကရွိေသာ နဂါးေငြ႔တန္း ဂလက္ဆီထဲတြင္ ကမၻာေျမႏွင့္ အေနအထားလုံး၀ခႊ်တ္စြပ္တူေသာ ၿဂိဳလ္ကမၻာရွိေနလွ်င္ လူသားမ်ားအတြက္ အဂၤါၿဂိဳဟ္ထက္ပို၍သင့္ေတာ္ေပလိမ့္မည္။ ဤသည္ကိုတြက္ခ်က္မိေသာ သိပၸံပညာရွင္တို႔သည္ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ လူသားမ်ားအတြက္ အဆင္ေျပမည့္ ၿဂိဳဟ္မ်ိဳးကို ရွာေဖြရန္ေဆြးေႏြးၾကျပန္သည္။ အထက္တြင္ျပဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း လူသားတုိ႔ေနထုိင္ရာ ကမၻာၿဂိဳဟ္ပါ၀င္ေသာ ေနအဖြဲ႔အစည္း (solar system) မွ အပ နဂါးေငြ႔တန္း ဂလက္ဆီထဲတြင္ ၿဂိဳဟ္ေပါင္းမေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ရွိ၏။ ထိုၿဂိဳဟ္ကမၻာမ်ားသို႔ ေရာက္ေအာင္သြားရန္မွာလည္း ကမၻာ့အျမန္ဆုံး အကာသလြန္းျပန္ယာဥ္ျဖင့္ သြားလွ်င္ပင္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေသာင္းခန္႔ ၾကာမည္ျဖစ္သည္။ ဤတြင္ လက္ရွိကမၻာေျမႀကီးပ်က္စီးသြားလွ်င္ လူသားမ်ားေနထုိုင္ရန္ အာကာသအတြင္း ကမၻာသစ္ရွာေဖြေရးစီမံကိန္းမွာ ေမွးမွိန္သြားေတာ့၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ကမၻာသစ္ရွာေဖြေရးတြင္ ပါ၀င္သူ သိပၸံပညာရွင္မ်ားကိုယ္တုိင္က တကယ္တမ္းတြင္ ကၽႊႏ္ုပ္တုိ႔သည္ ကၽႊႏု္ပ္တုိ႔ေနထုိင္ရာ မိခင္ကမၻာေျမႀကီးကိုပင္ အျပည့္အ၀နားမလည္ေသးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမၻာေျမႀကီးျပင္ပရွိ အျခားအျခားေသာ ၿဂိဳဟ္ကမၻာမ်ားကို မစုံစမ္းမီ ဤကမၻာေျမႀကီးကုိပင္ လုံးလုံးလ်ားလ်ားနားလည္ ေအာင္ဦးစြာပထမ ႀကိဳးစားရပါဦးမည္ဟု ၀န္ခံသြားရွာေလသည္။

ဘ၀ကိုနားလည္လွ်င္ ကမၻာႀကီးကိုသာမက စၾက၀ဠာတစ္ခုလုံးကိုပင္ နားလည္ႏိုင္သည္ဟု အထက္တြင္ဆုိခဲ့ၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ အႏွီသိပၸံပညာရွင္မ်ားကပင္ ကမၻာႀကီးကုိနားလည္ဖုိ႔ ကၽႊႏ္ုပ္တုိ႔ကိုယ္ကို ကၽႊႏ္ုပ္တုိ႔နားလည္ေအာင္ အလ်င္ ႀကိဳးစားရပါဦးမည္ဟု ၀န္ခံရလိမ့္ဦးမည္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိပါသည္။ ဤအျဖစ္အပ်က္သည္ သံယုတၱနိကာယ္ ေရာဟိတႆသုတ္ တြင္ေဖာ္ျပထားေသာ ေရာဟိတႆရဟန္း၏ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ဆင္တူလွေပသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က ေရာဟိတႆအမည္ရွိေသာ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ စၾက၀ဠာ၏အဆုံးကို သိရွိလုိေသာအာသီသ လြန္စြာျပင္းျပလာရကား မိမိ၏စ်ာန္ အဘိညာဥ္ ကိုအသုံးျပဳ၍ တစ္စကၠန္႔လွ်င္ ၿဂိဳဟ္ကမၻာအလုံးငါးဆယ္ ႏႈံးျဖင့္ အခ်ိန္အတန္ၾကာ အလြန္လ်င္ျမန္စြာ လွည့္လည္ျဖတ္သန္းသြားလာပါေသာ္လည္း စၾက၀ဠာ၏အဆုံးကုိ မေရာက္ႏုိင္ရွိေလ၏။ စၾက၀ဠာအဆုံးကို ရွာျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္သည့္ အဆုံးတြင္ ကမၻာၿဂိဳဟ္ေပၚရွိ ပညာရွိဟုနာမည္ေက်ာ္ၾကားေသာ ဗုဒၶ အထံတြင္ စၾက၀ဠာ၏ အဆုံးကို ေမးေလွ်ာက္ေလ၏။ ဤတြင္ ေရာဟိတႆရေသ့အား ဗုဒၶရွင္ေတာ္မွ ဥပမာေပးဆုံးမပုံမွာ အလြန္သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္ဖြယ္ရာေကာင္းလွ ေပသည္။ စၾက၀ဠာ၏အဆုံးကုိ မေျပာမီ ဗုဒၶက ေရာဟိတႆ ရေသ့အား ဥပမာေပးပုံမွာ “ေလွသေဘၤာတို႔ျဖင့္ သမုဒၵရာအျပင္၌ ကုန္သြယ္မႈကိုျပဳလုပ္ၾကေသာ ေရာင္း၀ယ္ေရးသမားတုိ႔သည္ သမုဒၵရာအတြင္း၌ လမ္းေပ်ာက္ေသာ အခါ၀ယ္ ခုိငွက္တုိ႔ကိုအသုံးျပဳ၍ နားခုိမွီတြယ္ရာကၽႊန္းကို ရွာေဖြေသာ ဓေလ့ထုံးစံရွိၾက၏။ ေလွသေဘၤာမွ ေစလႊတ္လိုက္ေသာ ခုိငွက္တုိ႔သည္ နားခုိစရာကၽႊန္းကို မေတြ႔လွ်င္ ေစလႊတ္လုိက္ေသာ သေဘၤာေပၚရွိသခင့္ထံသုိ႔ ျပန္၍လာရၿမဲျဖစ္၏။ ဤအတူပင္ သင္ရေသ့သည္လည္း အာကာသအတြင္း၌ လွည့္လည္၍ စၾကာ၀ဠာ၏အဆုံးကိုရွာမရသည္တြင္ ဤကမၻာၿဂိဳဟ္ေပၚသုိ႔သာ တဖန္ျပန္၍လာရသည္ မဟုတ္ေပတကား“ ဟု ဆုိဆုံးမေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ စၾက၀ဠာ၏အဆုံးကိုဆက္၍ ေဟာၾကားသည္မွာ “ခ်စ္သား ေရာဟိတႆ ေလာကီစ်ာန္အဘိညာဥ္ကို အသုံးျပဳ၍ အာကာသအတြင္း လွည့္လည္ကာမွ်ျဖင့္ စၾက၀ဠာ၏အဆုံးကို မေရာက္ႏုိင္။ အမွန္အားျဖင့္ သင္သည္ စၾက၀ဠာ၏အဆုံးကို ေတြ႔လုိလွ်င္ သင္၏တစ္လံမွ်သာရွိေသာ ခႏၶာကုိယ္အတြင္း၌သာ ရွာရမည္“ ဟု မိန္႔ဆုိေလ၏။ ဤသည္မွာ ဘ၀ကိုနားလည္လွ်င္ ကမၻာႀကီးကိုသာမက စၾက၀ဠာတစ္ခုလုံး ကိုပါနားလည္ႏုိင္သည္ဟူေသာ အဆိုအတြက္ ခုိင္လံုေသာ အေထာက္အထားျဖစ္ေတာ့၏။

ဤသို႔ျဖင့္ သိပၸံကိုသာလွ်င္ တစ္ခုတည္းေသာ ဘ၀အက်ိဳးျပဳကိရိယာအျဖစ္ အထင္ႀကီးအားထားေသာ၊ ဗုဒၶအဆုံးအမ ဘ၀လမ္းျပစာေပတုိ႔မွ ေ၀းကြာေနေသာ ေခတ္လူငယ္တုိ႔အတြက္ ဗုဒၶ၏ ဘ၀ေအာင္ျမင္ေရး လမ္းညႊန္ခ်က္ကို သိပၸံ၏ေတြ႔ရွိခ်က္တုိ႔ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္၍ အက်ိဳးျမင္မည္ထင္ေသာေၾကာင့္ သဘာ၀က်က် တင္ျပလုိက္ရေပသည္။ မွန္ေပသည္၊ ေခတ္လူငယ္တုိ႔သည္ ဘ၀ႏွင့္ပက္သက္လာလွ်င္ ခံစားခ်က္မေလးနက္ဘဲ သိပၸံပညာသာလွ်င္ ဘ၀၏ျပႆနာ အျဖာျဖာကို လက္ေတြ႔က်က် ေျဖရွင္းျပႏုိင္သည္ထင္ၾကသည္။ သိပၸံပညာျဖင့္ ျပႆနာတစ္ခုေျဖရွင္းၿပီးတုိင္း ပထမေရလိႈင္းပင္ ကမ္းစပ္မေရာက္ေသးခင္ ေနာက္တစ္လႈိင္း ထပ္ဆင့္ ဆိုသကဲ့သုိ႔ မီးခုိးၾကြက္ေလွ်ာက္ျပႆနာမ်ား တစ္လႊားလႊားေပၚေပါက္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေနသည္ကုိ အမ်ားသိရွိၾကၿပီးျဖစ္သည္။ အသစ္အသစ္ေရာက္ရွိလာေသာ ဘ၀ျပႆနာမ်ားသည္ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ျပႆနာမ်ား ျဖစ္ၾကသည္ကိုလည္း သတိထားမိၾကမည္ထင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သိပၸံပညာက မေျဖရွင္းႏိုင္ေသာ ျပႆနာအမ်ားအျပား မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိခဲ့ၾကလိမ့္ဦးမည္ျဖစ္သည္။ စိန္ေခၚမႈအသစ္အသစ္တုိ႔သည္ ေျဖရွင္း၍မျဖစ္ႏုိင္သည့္ အေျခအေနသုိ႔ပင္ ေရာက္ရွိလာေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ကမၻာႀကီးပ်က္သုဥ္းျပာက်မည့္အနာဂါတ္ ကာလသည္ ထုိအခ်ိန္အခါကို ေစာင့္ႀကိဳ၍ေနေလသည္။ ABC news, FOX news ကဲ့သုိ႔ေသာ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ သီတင္းဌာနမ်ားက လာမည့္ 2012 တြင္ပင္ ကမၻာႀကီးဆုံးခန္းတုိင္ေတာ့မည္ဟု ေဟာကိန္းထုတ္ေနၾကေလၿပီ။ ဤသုိ႔ဆုိျခင္းအားျဖင့္ ဗုဒၶ၏လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားသာလွ်င္ ကမၻာေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးရွိ လူသားအားလုံးတို႔၏ ဘ၀ျပႆနာအားလုံးကို ခၽႊင္းခ်က္မရွိ ေျဖရွင္းႏုိင္ဘိ၏ ဟု မဆိုလို။ ဘ၀ရွင္တစ္ဦးစီ၏ အက်င့္စရိုက္ကိုလုိက္၍သာလွ်င္ ေျဖရွင္းႏိုင္မရွင္းႏုိင္ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္မည္ျဖစ္သည္၊ မွန္၏။ ဗုဒၶ၏ဘ၀လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားကို ယုံၾကည္ခံစားလုိေသာ သဒၶါစရုိက္မရွိလွ်င္ ထုိလမ္းညႊန္ခ်က္ မ်ားသည္ ထုိသူ႔အတြက္ အခ်ည္းအႏွီးသက္သက္ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ မည့္သုိ႔ဆုိေစ သူ႔ဘ၀ျပႆနာကို သူကုိယ္တုိင္ နည္းလမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ ျဖည့္က်င့္၍ ေျဖရွင္းႏိုင္လွ်င္ သူ႔ကုသိုလ္အေလ်ာက္ သူ႔ကမၻာသည္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘ၀အတြက္ သံသယတုိ႔ျဖင့္ ပညာကုိအသုံးမခ်မီ သဒၶါတရားကုိ ဦးစြာပြားမ်ားေစခ်င္သည္။ ဗုဒၶ၏ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ သူ၏တရားစကားမ်ားသည္ အစ၊အလယ္၊အဆုံး သုံးပါးလုံး၏ ေကာင္းျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံ၍ ယုံၾကည္မႈသဒၶါတရား တုိးပြာေစႏိုင္ေလာက္ေအာင္လည္း အဆင့္အတန္းရွိလွေပသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ခံစားတတ္ေသာ သဒၶါႏွလုံးသားကို တည္ၾကည္ေလးနက္ေသာပညာတရားျဖင့္ ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ဗုဒၶအလိုေတာ္အရ လက္ေတြ႔က်က်သာမက သိပၸံနည္းအလြန္ပါ ဘ၀ကို ကုိယ္စီကိုယ္ငွ ခံစား နားလည္ႏိုင္ၾက၍ ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတုိင္ ကို လွမ္းကိုင္ႏိုင္မည္ျဖစ္ေတာ့သည္။